افسردگی سالمندان و ارتباط آن با درد
افسردگی رایج ترین اختلال روانی در میانسالان و سالمندان است. این بیماری با احساس فقدان، خشم و غم و اندوه همراه است و باعث اختلال فعالیت های روزانه افراد خواهد شد.
افسردگی در سالمندان
از علل افسردگی و بدخلقی افراد در سالمندی دردهای مزمن مانند زانو درد، كمر درد، و انواع دردهای عضلانی اسكلتی است. از علایم آن می توان به گریه بی مورد، عدم تمایل به رفت و آمد و معاشرت، بی خوابی و یا خواب آلودگی بیش از اندازه اشاره کرد. افراد درگیر به علت عدم توانایی در فعالیت ها، مانند گذشته مرتب درگیر فكر و خیال شده و دچار افسردگی می گردند. به همین علت درمان دردها و پیشگیری از پیشرفت آنها مانند آرتروز تاثیر به سزایی در بهبود كیفیت زندگی این افراد خواهد داشت. افسردگی، اضطراب و نگرانی ارتباط چشمگیری با شدت درد احساس شده توسط بیمار دارند.
در بیمار دچار درد، افسردگی، اضطراب و نگرانی باعث افزایش احساس درد است. کمردردهای عصبی را می توان به وسیله روان درمانی، کاهش مشغولیت های ذهنی و مدیریت خشم برطرف کرد. نوع عصبی به طور تقریبی با نوع معمولی یکسان است. تفاوت این نوع دردهای عصبی با دردهای ناشی از آسیب دیدگی ستون فقرات و دیسک از طریق معاینه و عکسبرداری آشکار خواهد شد. این نوع درد را خود فرد نمی تواند تشخیص بدهد. منتها اطرافیان فرد بیمار متوجه کاهش میزان درد در هنگام مشغولیت ذهنی می گردند.
کمردردهای عصبی
در کمردردهای عصبی و در مواقع گوشه گیری، نگرانی و افسرده گی، درد به سراغ فرد می آید. برعکس کمردردهایی که بر اثر مشکل در ستون مهره ها به وجود آمده، با فعالیت زیاد تشدید می شوند.
گاهی معضلات روانی مانند افسردگی فرد را به کمردرد مبتلا می کنند. شروع کمردردهای عصبی، روان تنی خود فرد است. به همین دلیل وی متوجه منشأ عصبی کمردرد نمی شود. این نوع کمردردها را می توان به وسیله روان درمانی، کم کردن مشغولیت های ذهنی، دوری از استرس و مدیریت خشم کاهش داد.
عامل افسردگی در افراد سالخورده
یكی از عوامل مهم در ایجاد افسردگی در افراد سالخورده وجود دردهای عضلانی اسكلتی و محدودیت های حركتی ایجاد شده ناشی از آن است. نكته مهم در افراد مسن اینكه گاهی كاهش دردها حتی به مقدار كم، تاثیر شگرفی بر میزان فعالیت آنها و رهایی از افسردگی دارد.
یكی از علل بدخلقی در افراد سالمند دردهای مزمن مانند زانو درد، كمر درد، و انواع دردهای عضلانی اسكلتی است. از علایم آن می توان به گریه بی مورد، عدم تمایل به رفت و آمد و معاشرت، بی خوابی یا خواب آلودگی بیش از اندازه و غیره اشاره کرد. افراد درگیر به علت عدم توانایی در فعالیت ها مانند گذشته مرتب درگیر فكر و خیال شده و دچار افسردگی خواهند شد.
به همین علت درمان دردها و پیشگیری از پیشرفت آنها مانند آرتروز تاثیر به سزایی در بهبود كیفیت زندگی این افراد خواهد داشت.
