آرتروز زانو چیست؟

 

در حالی که سن یک عامل خطر اصلی برای آرتروز زانو است، افراد جوان نیز می‌توانند به آن مبتلا شوند. برای برخی افراد ممکن است ارثی باشد. برای برخی دیگر، آرتروز زانو می‌تواند ناشی از آسیب یا عفونت یا حتی اضافه وزن باشد.

آرتروز زانو چیست؟

آرتروز یا استئوآرتریت، که معمولا به عنوان آرتریت ساییدگی شناخته می‌شود، وضعیتی است که در آن غضروف از بین می‌رود. وقتی این اتفاق می‌افتد، استخوان‌های مفاصل نزدیک‌تر به یکدیگر ساییده می‌شوند و در مواجهه با ضربه آسیب پذیر ترند. این ساییدگی منجر به درد، تورم، سفتی، کاهش توانایی حرکت و گاهی اوقات تشکیل خارهای استخوانی می‌شود.

درد پشت زانو چه علائمی دارد؟

چه کسانی به آرتروز زانو مبتلا می‌شوند؟

استئوآرتریت شایع‌ترین نوع آرتریت است. در حالی که این بیماری حتی در افراد جوان نیز ممکن است رخ دهد، احتمال ابتلا به آرتروز پس از 45 سالگی افزایش می‌یابد. طبق گزارش بنیاد آرتریت، بیش از 27 میلیون نفر در ایالات متحده به آرتروز مبتلا هستند که زانو یکی از شایع‌ترین مناطق آسیب دیده است. زنان بیشتر از مردان در معرض ابتلا به آرتروز هستند.

 

زانو درد ناشی از آرتروز زانو

زانو درد ناشی از آرتروز زانو

چه چیزی باعث آرتروز زانو می‌شود؟

شایع‌ترین علت آرتروز زانو افزایش سن است. تقریباً همه در نهایت به درجاتی از آرتروز مبتلا می‌شوند. با این حال، عوامل متعددی خطر ابتلا به آرتریت قابل توجه در سنین پایین را افزایش می‌دهد.

سن:

با افزایش سن، توانایی غضروف برای بهبودی کاهش می‌یابد.

وزن:

اضافه وزن باعث افزایش فشار بر روی تمام مفاصل به خصوص زانوها می‌شود. هر پوند اضافه وزن 3 تا 4 پوند به زانوهای شما اضافه می‌کند.

وراثت:

ارث شامل جهش‌های ژنتیکی است که ممکن است فرد را بیشتر در معرض ابتلا به آرتروز زانو قرار دهد. همچنین ممکن است به دلیل ناهنجاری‌های ارثی در شکل استخوان‌هایی باشد که مفصل زانو را احاطه کرده اند.

جنسیت‌:

احتمال ابتلا به آرتروز زانو در زنان ۵۵ ساله و بالاتر بیشتر از مردان است.

آسیب‌ها:

طی استرس مکرر، اینها معمولاً نتیجه نوع شغلی است که یک فرد دارد. افرادی که دارای مشاغل خاصی هستند که شامل فعالیت‌های زیادی است که می‌تواند به مفصل فشار وارد کند، مانند زانو زدن، چمباتمه زدن، یا بلند کردن وزنه‌های سنگین (55 پوند یا بیشتر)، به دلیل فشار مداوم روی مفصل، احتمال بیشتری دارد که به آرتروز زانو مبتلا شوند. .

ورزش:

افردی که در فوتبال، تنیس یا دویدن طولانی مدت فعالیت می‌کنند ممکن است در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به آرتروز زانو باشند. این بدان معناست که ورزشکاران باید اقدامات احتیاطی را برای جلوگیری از آسیب انجام دهند. با این حال، مهم است که توجه داشته باشید که ورزش متوسط ​​منظم مفاصل را تقویت می‌کند و می‌تواند خطر ابتلا به آرتروز را کاهش دهد. در واقع، ضعف عضلات اطراف زانو می‌تواند منجر به آرتروز شود.

سایر بیماری ها:

افراد مبتلا به آرتریت روماتوئید، دومین نوع رایج آرتریت، نیز بیشتر در معرض ابتلا به آرتروز هستند. افراد مبتلا به برخی اختلالات متابولیک، مانند اضافه بار آهن یا هورمون رشد بیش از حد، در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به آرتروز هستند.

علائم آرتروز زانو چیست؟

علائم آرتروز زانو ممکن است شامل موارد زیر باشد:

  • دردی که در هنگام فعالیت افزایش می‌یابد، اما با استراحت کمی بهتر می‌شود.
  • ورم
  • احساس گرما در مفصل
  • سفتی در زانو، به خصوص در صبح یا زمانی که مدتی نشسته اید.
  • کاهش تحرک زانو، سخت شدن در نشستن و پیاده شدن از صندلی یا اتومبیل، استفاده از پله‌ها یا راه رفتن.
  • صدای جیرجیر و ترقه که هنگام حرکت زانو شنیده می‌شود.

آرتروز زانو چگونه تشخیص داده می‌شود؟

تشخیص آرتروز زانو با معاینه فیزیکی توسط پزشک شروع می‌شود. همچنین پزشک سابقه پزشکی شما را می‌گیرد و علائم را یادداشت می‌کند. حتماً توجه داشته باشید که چه چیزی باعث بدتر یا بهتر شدن درد می‌شود تا به پزشکتان کمک کند تا تشخیص دهد که آیا آرتروز یا چیز دیگری ممکن است باعث درد شما شود یا خیر. همچنین دریابید که آیا فرد دیگری در خانواده شما آرتریت دارد یا خیر. پزشک شما ممکن است آزمایشات اضافی را تجویز کند، از جمله:

  • اشعه ایکس، که می‌تواند آسیب استخوان و غضروف و همچنین وجود خار استخوان را نشان دهد.
  • اسکن تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI).

اسکن MRI ممکن است زمانی سفارش داده شود که اشعه ایکس دلیل واضحی برای درد مفاصل ارائه نکند یا زمانی که اشعه ایکس نشان می‌دهد که سایر انواع بافت مفصلی ممکن است آسیب ببینند. پزشکان ممکن است از آزمایش‌های خون برای رد سایر بیماری‌هایی که می‌توانند باعث درد شوند، مانند آرتریت روماتوئید، نوع دیگری از آرتریت ناشی از اختلال در سیستم ایمنی، استفاده کنند.

آرتروز زانو چگونه درمان می‌شود؟

اهداف اولیه درمان آرتروز زانو، تسکین درد و بازگشت تحرک است. برنامه درمانی معمولاً شامل ترکیبی از موارد زیر است:

  • کاهش وزن: از دست دادن حتی مقدار کمی وزن، در صورت نیاز، می تواند به طور قابل توجهی درد زانو ناشی از آرتروز را کاهش دهد.
  • ورزش: تقویت عضلات اطراف زانو باعث پایداری مفصل و کاهش درد می‌شود. تمرینات tching کمک می‌کند تا مفصل زانو متحرک و انعطاف پذیر باشد.
  • مسکن‌ها و داروهای ضد التهاب: این شامل انتخاب‌های بدون نسخه مانند استامینوفن (تیلنول)، ایبوپروفن (ادویل، موترین)، یا ناپروکسن سدیم (Aleve) می‌شود. داروهای بدون نسخه را بیش از 10 روز بدون مشورت با پزشک مصرف نکنید. مصرف طولانی‌تر آنها احتمال عوارض جانبی را افزایش می‌دهد. اگر داروهای بدون نسخه تسکین ندهند، پزشک ممکن است به شما یک داروی ضد التهابی یا سایر داروها برای کمک به کاهش درد بدهد.
  • تزریق کورتیکواستروئیدها یا اسید هیالورونیک به زانو: استروئیدها داروهای ضد التهابی قوی هستند. اسید هیالورونیک به طور معمول در مفاصل به عنوان یک نوع مایع روان کننده وجود دارد.
  • درمان‌های جایگزین: برخی از درمانها‌ی جایگزین که ممکن است موثر باشند عبارتند از کرم‌های موضعی با کپسایسین، طب سوزنی، یا مکمل ها، از جمله گلوکزامین و کندرویتین.
  • استفاده از وسایلی مانند بریس: دو نوع بریس وجود دارد: بریس‌های «تخلیه‌کننده» که وزن را از سمت زانو که تحت تأثیر آرتروز قرار گرفته است، برمی‌دارد. و بریس‌های “حمایت کننده” که برای کل زانو پشتیبانی می‌کنند.
  • فیزیوتراپی و کاردرمانی: اگر در فعالیت‌های روزانه مشکل دارید، فیزیوتراپی یا کاردرمانی می‌تواند به شما کمک کند. فیزیوتراپیست‌ها راه هایی را برای تقویت عضلات و افزایش انعطاف پذیری در مفصل به شما آموزش می‌دهند. کاردرمانگران راه‌هایی را به شما آموزش می‌دهند تا فعالیت‌های منظم و روزانه مانند کارهای خانه را با درد کمتر انجام دهید.
  • عمل جراحي: زمانی که درمان‌های دیگر جواب ندهد، جراحی گزینه خوبی است.

آیا از جراحی برای درمان آرتروز زانو استفاده می‌شود؟

اگر پزشک شما بخواهد آرتروز زانو را با جراحی درمان کند، گزینه‌‌های جراحی آرتروسکوپی، استئوتومی و آرتروپلاستی هستند.

  • آرتروسکوپی از یک تلسکوپ کوچک (آرتروسکوپ) و سایر ابزارهای کوچک استفاده می‌کند. جراحی از طریق برش‌های کوچک انجام می‌شود. جراح از آرتروسکوپ برای دیدن فضای مفصل استفاده می‌کند. هنگامی که به آنجا رسید، جراح می‌تواند غضروف آسیب دیده یا ذرات شل را حذف کند، سطح استخوان را تمیز کند و در صورت کشف آن آسیب‌ها، انواع دیگر بافت را ترمیم کند. این روش اغلب در بیماران جوانتر (سن 55 سال و کمتر) به منظور به تعویق انداختن جراحی جدی تر استفاده می‌شود.
  • استئوتومی روشی است که با تغییر شکل استخوان‌ها، هدف آن بهبود تراز زانو است. این نوع جراحی ممکن است در صورت آسیب دیدگی در یک ناحیه از زانو توصیه شود. همچنین اگر زانو شکسته باشد و به خوبی بهبود نیافته باشد، ممکن است استئوتومی توصیه شود. که معمولا دائمی نیست و ممکن است بعداً جراحی بیشتری لازم باشد.
  • جراحی تعویض مفصل یا آرتروپلاستی یک روش جراحی است که در آن مفاصل با قطعات مصنوعی ساخته شده از فلز یا پلاستیک جایگزین می‌شوند. جایگزینی ممکن است یک طرف زانو یا کل زانو را درگیر کند. جراحی تعویض مفصل معمولا برای افراد بالای 50 سال مبتلا به استئوآرتریت شدید انجام می‌شود. اگر مفصل پروتز بعد از چندین سال فرسوده شود، ممکن است بعدها نیاز به تکرار جراحی باشد. اما با پیشرفت‌های مدرن امروزی، اکثر مفاصل جدید بیش از 20 سال دوام خواهند داشت. جراحی خطراتی دارد، اما نتایج به طور کلی بسیار خوب است.

مشاهده کنید: درمان آرتروز زانو

عصب کشی کمر چه مشکلاتی را درمان می‌کند؟

 

عصب کشی کمر (یا RFA) روشی است که برای کاهش درد استفاده می‌شود. جریان الکتریکی تولید شده توسط یک موج رادیویی برای گرم کردن ناحیه کوچکی از بافت عصبی استفاده می‌شود و در نتیجه سیگنال‌های درد از آن ناحیه را کاهش می‌دهد.

 

کدام مشکلات با عصب کشی کمر درمان می‌شود؟

عصب کشی را می‌توان برای کمک به بیماران مبتلا به درد مزمن (طولانی) کمر و گردن و درد مربوط به تخریب مفاصل ناشی از آرتروز استفاده کرد.

 

 

 

 

 

تسکین درد ناشی از عصب کشی کمر چقدر طول می‌کشد؟ 

میزان تسکین درد بسته به علت و محل درد متفاوت است. تسکین درد از عصب کشی می‌تواند از شش تا 12 ماه طول بکشد. در برخی موارد، تسکین می‌تواند سال‌ها طول بکشد. بیش از 70 درصد بیماران تحت درمان با عصب کشی کمر تسکین درد را تجربه می‌کنند.

 

 آیا آر اف کمر ایمن است؟

ثابت شده است که RFA روشی ایمن و مؤثر برای درمان برخی از انواع درد است. همچنین معمولاً به خوبی تحمل می‌شود و عوارض بسیار کمی دارد. خطر اندکی عفونت و خونریزی در محل تزریق وجود دارد. پزشک می‌تواند در مورد خطر خاص شما به شما توصیه کند.

 

عصب کشی کمر

عصب کشی کمر

 

عوارض جانبی عصب کشی کمر چیست؟

عارضه جانبی اصلی RFA مقداری ناراحتی از جمله تورم و کبودی در محل درمان است، اما معمولاً پس از چند روز از بین می‌رود.

چه کسانی نباید عصب کشی کمر انجام دهند؟

مانند هر روش پزشکی، RFA برای همه مناسب نیست. به عنوان مثال، عصب کشی کمر برای افرادی که عفونت فعال یا مشکلات خونریزی دارند توصیه نمی‌شود. پزشک می‌تواند به شما بگوید که آیا نباید RFA داشته باشید.

 

چگونه برای عصب کشی کمر آماده شوم؟ 

برای آماده شدن برای درمان فرسایش فرکانس رادیویی، باید اقدامات احتیاطی را انجام دهید، از جمله:

  •  اگر دیابت دارید و از انسولین استفاده می‌کنید، باید دوز انسولین را در روز عمل تنظیم کنید.
  • پزشک مراقبت‌های اولیه به شما در این تنظیم کمک می‌کند.
  • داروی دیابت خود را همراه داشته باشید تا بتوانید بعد از عمل آن را مصرف کنید.
  • مصرف سایر داروها را با یک جرعه کوچک آب ادامه دهید. تمام داروها را همراه داشته باشید تا بتوانید بعد از عمل آن را مصرف کنید. لطفا توجه داشته باشید هیچ دارویی را بدون مشورت با پزشک اصلی یا ارجاع دهنده خود قطع نکنید.
  • پس از عمل باید همراه داشته باشید تا شما را به خانه برساند. حداقل 24 ساعت پس از عمل نباید رانندگی کنید یا با ماشین آلات کار کنید.

 

مناطق مناسب برای عصب کشی کمر

مناطق مناسب برای عصب کشی کمر

 

در طول آر اف کمر چه اتفاقی می‌افتد؟

 برای ارزیابی با یک پزشک ملاقات خواهید کرد. اگر فرسایش فرکانس رادیویی توصیه شود، پزشک این روش را با جزئیات از جمله عوارض احتمالی و عوارض جانبی توضیح می‌دهد. پزشک همچنین به هر سوالی که ممکن است داشته باشید پاسخ خواهد داد. 

ممکن است قبل از عمل، یک آنژیوکت (IV) در ورید شما کار گذاشته شود و از یک بی‌حس کننده موضعی و آرام‌بخش خفیف برای کاهش هر گونه ناراحتی در طول RFA استفاده شود. شما ممکن است در طول فرآیند بیدار باشید تا به ارزیابی صحیح روند کمک کنید. از قبل، از پزشک خود در مورد جزئیات سوال کنید.

پس از انجام بی‌حسی موضعی (شما بیدار خواهید بود اما هیچ دردی احساس نمی‌کنید)، پزشک یک سوزن کوچک را به ناحیه عمومی که در آن احساس درد می‌کنید وارد می‌کند. با استفاده از اشعه ایکس، پزشک سوزن را دقیقاً به ناحیه مورد نظر هدایت می‌کند. سپس یک میکروالکترود از طریق سوزن وارد می‌شود تا فرآیند تحریک آغاز شود. 

در طول عمل، پزشک از شما می‌پرسد که آیا می‌توانید احساس سوزن سوزن شدن را احساس کنید. هدف از فرآیند تحریک کمک به پزشک است که تشخیص دهد آیا الکترود در ناحیه بهینه برای درمان قرار دارد یا خیر.

هنگامی که جای سوزن و الکترود تایید شد، جریان فرکانس رادیویی کوچکی از طریق الکترود به بافت اطراف فرستاده می‌شود و باعث گرم شدن بافت می‌شود. در حین گرم کردن عمل نباید احساس ناراحتی کنید.

 

Radiofrequency Ablation (RFA) for Facet and Sacroiliac Joint Pain

بعد از عصب کشی کمر چه اتفاقی می‌افتد؟

 

برای مشاهده در اتاق ریکاوری می‌مانید، جایی که یک پرستار فشار خون و نبض شما را بررسی می‌کند.یک پانسمان روی محل تزریق گذاشته می‌شود.

پرستار به شما یک نوشیدنی می‌دهد و دستورالعمل‌های ترخیص شما را با شما مرور می‌کند.یک نفر باید شما را به خانه برساند. 

 

فعالیت‌های عادی پس از عصب کشی کمر چگونه است؟

بلافاصله پس از فرسایش فرکانس رادیویی چند محدودیت خواهید داشت: حداقل تا 24 ساعت پس از عمل از رانندگی و کار با ماشین آلات خودداری کنید.

ممکن است رژیم غذایی عادی خود را از سر بگیرید.در 24 ساعت اول پس از عمل، هیچ فعالیت شدیدی انجام ندهید.

یک تا دو روز بعد از عمل حمام نکنید. ممکن است دوش بگیریدمی‌توانید هر پانسمانی را عصر قبل از رفتن به رختخواب بردارید.

 

 عوارض جانبی احتمالی  بعد از آر اف کمر چیست؟ 

ممکن است پس از RFA اثرات زیر را تجربه کنید: 

  • بی‌حسی پا: اگر دچار بی‌حسی پا هستید، فقط با کمک راه بروید. این فقط باید چند ساعت طول بکشد و به دلیل بی‌حسی موضعی داده شده در طول عمل است. 
  • ناراحتی خفیف کمر: این ممکن است زمانی رخ دهد که بی‌حسی موضعی از بین برود و معمولا دو یا سه روز طول بکشد.

روز عمل یخ را روی ناحیه مورد نظر قرار دهید و اگر ناراحتی ادامه داشت، روز بعد از عمل گرمای مرطوب را روی آن قرار دهید. همچنین می‌توانید از داروهای مسکن معمول خود استفاده کنید. 

هشدار: اگر درد شدیدی در محل تزریق احساس کردید و متوجه تورم و قرمزی یا افزایش ضعف پا شدید، از شخصی بخواهید شما را به نزدیکترین اورژانس ببرد یا با 115 تماس بگیرد. به کارکنان اورژانس بگویید که به تازگی RFA داشته‌اید. پزشک باید شما را از نظر خونریزی و عوارض تزریق ارزیابی کند.