مفصل‌ ساکروایلیاک(SI) در ناحیه کمر و باسن احساس می‌شود. درد ناشی از آسیب یا آسیب به مفصل بین ستون فقرات و لگن است. درد‌ساکروایلیاک می‌تواند شرایط دیگری مانند فتق دیسک یا مشکل لگن را تقلید کند. تشخیص دقیق برای تعیین منبع درد مهم است. برای مدیریت علائم ابتدا از فیزیوتراپی، تمرینات کششی، داروهای ضد درد و تزریق مفاصل استفاده می‌شود. ممکن است جراحی برای جوش دادن مفصل و توقف حرکت دردناک توصیه شود.

درد‌مفصل‌ساکروایلیاک چیست؟

مفصل‌ ساکروایلیاک بین استخوان‌های ایلیاک و ساکروم قرار دارند و ستون فقرات را به باسن متصل می‌کنند. این دو مفصل حمایت و پایداری می‌کنند و نقش مهمی در جذب ضربه هنگام راه رفتن و بلند کردن دارند. از پشت، مفصل‌ ساکروایلیاک در زیر کمر قرار دارند که در آن دو فرورفتگی قابل مشاهده است.
رباط‌ها و عضلات قوی از مفصل‌ ساکروایلیاک حمایت می‌کنند. برای انعطاف طبیعی بدن، مقدار بسیار کمی حرکت در مفصل وجود دارد. با افزایش سن استخوان‌های ما آرتروز می‌شوند و رباط ها سفت می‌شوند. هنگامی که غضروف فرسوده می‌شود، استخوان‌ها ممکن است به هم ساییده شوند و باعث درد شوند. مفصل‌ ساکروایلیاک یک مفصل سینوویال پر از مایع است. این نوع مفصل دارای انتهای عصبی آزاد است که در صورت تحلیل رفتن یا عدم حرکت صحیح مفصل می تواند باعث درد مزمن شود.
درد‌ مفصل‌ ساکروایلیاک بسته به وسعت و علت آسیب از خفیف تا شدید متغیر است. درد حاد مفصلSI به طور ناگهانی رخ می‌دهد و معمولاً طی چند روز تا چند هفته بهبود می‌یابد. درد مزمن مفصلSI برای بیش از سه ماه ادامه دارد. ممکن است همیشه احساس شود یا با فعالیت‌های خاص بدتر شود.

مفصل‌ ساکروایلیاک

علائم  درد مفصل‌ ساکروایلیاک چیست؟

علائم و نشانه‌های درد مفصل‌ ساکروایلیاک از قسمت تحتانی کمر و باسن شروع می‌شود و ممکن است به قسمت تحتانی لگن، کشاله ران یا بالای ران تابش کند. در حالی که درد معمولا یک طرفه است، می تواند در هر دو طرف ایجاد شود. بیماران همچنین ممکن است بی حسی یا گزگز در ساق پا یا احساس ضعف در ساق پا را تجربه کنند.
علائم ممکن است با نشستن، ایستادن، خوابیدن، راه رفتن یا بالا رفتن از پله بدتر شود. اغلب مفصل‌ ساکروایلیاک هنگام نشستن یا خوابیدن در سمت آسیب دیده دردناک است. برخی افراد در ماشین سواری یا ایستادن، نشستن یا راه رفتن زیاد مشکل دارند. درد می تواند با حرکات انتقالی (از نشستن به ایستادن)، ایستادن روی یک پا یا بالا رفتن از پله‌ها بدتر شود.

مطالعه کنید: کمر‌درد شدید و علل آن

علل چیست؟

زمانی که رباط‌ها خیلی شل یا خیلی سفت شوند، مفصلSI می‌تواند دردناک شود. این می‌تواند در نتیجه سقوط، آسیب کار، تصادف رانندگی، بارداری و زایمان، یا جراحی لگن ستون فقرات (لامینکتومی، فیوژن کمری) رخ دهد.
درد‌مفصل‌ساکروایلیاک زمانی رخ می‌دهد که حرکت در لگن در هر دو طرف یکسان نباشد. حرکت ناهموار ممکن است زمانی رخ دهد که یک پا بلندتر یا ضعیف‌تر از دیگری باشد یا با آرتریت در مفصل ران یا مشکلات زانو باشد. بیماری‌های خودایمنی مانند:
اسپوندیلوآرتریت محوری، و شرایط بیومکانیکی
مانند:
پوشیدن چکمه پیاده‌روی پس از جراحی پا، مچ پا یا کفش‌های غیرحمایت‌کننده، می‌توانند منجر به ساکروایلیاک دژنراتیو شوند.

چگونه تشخیص داده می شود؟

معاینه پزشکی به تعیین اینکه آیا مفصل‌SI منبع درد شما است یا خیر کمک می‌کند. ارزیابی شامل تاریخچه پزشکی و معاینه فیزیکی است. پزشک شما تمام اطلاعاتی را که ارائه کرده اید، از جمله هرگونه سابقه آسیب، محل درد و مشکلات ایستادن یا خوابیدن، در نظر می‌گیرد.
آزمایشات خاصی برای تعیین اینکه آیا مفصل‌SI منبع درد است یا خیر وجود دارد. ممکن است از شما خواسته شود در موقعیت‌های مختلف بایستید یا حرکت کنید و به جایی که احساس درد می‌کنید اشاره کنید. پزشک ممکن است مفاصل شما را دستکاری کند یا روی مفصل‌SI احساس حساسیت کند.
ممکن است برای کمک به تشخیص و بررسی سایر مشکلات مربوط به ستون فقرات و لگن، مطالعات تصویربرداری مانند اشعه ایکس، سی تی یا ام آر آی تجویز شود.
ممکن است یک تزریق تشخیصی مفصل‌SI برای تایید علت درد انجام شود. مفصلSI با یک داروی بی‌حس کننده موضعی و کورتیکواستروئید تزریق می‌شود. تزریق با استفاده از فلوروسکوپی اشعه ایکس برای اطمینان از قرار دادن دقیق سوزن در مفصل‌SI انجام می‌شود. سطح درد شما قبل از تزریق و 20 تا 30 دقیقه بعد از تزریق ارزیابی می‌شود و در هفته بعد کنترل می‌شود. درگیری مفصل‌ساکروایلیاک در صورتی تایید می‌شود که سطح درد شما بیش از 75 درصد کاهش یابد. اگر سطح درد شما بعد از تزریق تغییر نکرد، بعید است که مفصل‌SI دلیل کمردرد شما باشد.

چه درمان‌هایی برای درد مفصل‌ ساکروایلیاک در دسترس هستند؟

درمان‌های غیرجراحی: فیزیوتراپی، دستکاری کایروپراکتیک و تمرینات کششی به بسیاری از بیماران کمک می‌کند. برخی از بیماران ممکن است به داروهای ضد التهاب خوراکی یا چسب‌های موضعی، کرم ها، مرهم یا بریس های مکانیکی نیاز داشته باشند.
تزریق مفاصل: استروئیدها می‌توانند تورم و التهاب اعصاب را کاهش دهند. تزریق مفاصل یک روش کم تهاجمی است که شامل تزریق یک کورتیکواستروئید و یک داروی بی‌حس کننده به مفصل دردناک است. در حالی که نتایج موقتی هستند، اگر تزریق مفید باشد، می‌توان آن را تا سه بار در سال تکرار کرد.
بلوک‌‌عصبی: تزریق به مفاصل یا اعصاب گاهی اوقات “بلوک” نامیده می‌شود. تزریق موفقیت آمیز مفصلSI ممکن است نشان دهنده این باشد که شما می‌توانید از بلوک رادیوفرکانسی بهره‌مند شوید. (روشی که از جریان الکتریکی برای از بین بردن رشته های عصبی حامل سیگنال های درد در مفصل استفاده می کند).
جراحی: اگر درمان‌های غیرجراحی و تزریق‌های مفصلی باعث تسکین درد نشوند، پزشک شما ممکن است جراحی فیوژن مفصلSI با حداقل تهاجم را توصیه کند. جراح از طریق یک برش کوچک، ایمپلنت‌های تیتانیوم (فلزی) و مواد پیوند استخوان را برای تثبیت مفصل و تقویت رشد استخوان قرار می‌دهد. عمل جراحی حدود یک ساعت طول می‌کشد. بیمار ممکن است همان روز یا روز بعد به خانه برود. تا چند هفته پس از جراحی، بیمار نمی تواند تمام وزن را در سمت عمل شده تحمل کند و باید از عصا برای حمایت استفاده کند.

بهبودی و پیشگیری از درد مفصل‌ ساکروایلیاک

نگرش مثبت، فعالیت منظم و بازگشت سریع به کار، همه عناصر بسیار مهم بهبودی هستند. اگر در ابتدا نمی توان وظایف شغلی معمولی را انجام داد. ممکن است وظایف تغییر یافته (سبک یا محدود) برای مدت محدودی تجویز شود.
پیشگیری کلید جلوگیری از عود است:

• تکنیک‌های صحیح بلند کردن
• وضعیت مناسب در هنگام نشستن، ایستادن، حرکت و خوابیدن
• ورزش منظم همراه با کشش و تقویت
• منطقه کار ارگونومیک
• تغذیه خوب، وزن سالم، توده بدنی بدون چربی
• تکنیک های کنترل استرس و آرامش
• سیگار کشیدن ممنوع

بیشتر مطالعه کنید:تزریق اپیدورال

درمان های مداخله ای شامل موارد زیر است:

پرولوتراپی

این شامل تزریق موادی مانند دکستروز و پلاسمای غنی از پلاکت به مفصل است.

تزریق استروئید

خارج مفصلی یا داخل مفصلی. خارج از مفصلی یا ترکیبی به تزریق فقط داخل مفصلی ترجیح داده می شود.

عصب کشی با فرکانس رادیویی

شامل ضایعه اعصاب شاخه جانبی است که مفصل ساکروایلیاک را عصب می کند. مساحت فرسایش با دستگاه های فرکانس رادیویی دوقطبی و خنک شده افزایش می یابد. اشکال این است که عصب کشی با فرکانس رادیویی فقط اعصاب خلفی را مورد توجه قرار می دهد. به اعصاب قدامی نمی پردازد.
فرکانس رادیویی پالسی فرکانس رادیویی معمولی اعصاب را از بین می برد. از سوی دیگر، فرکانس رادیویی پالسی، یک میدان الکتریکی ایجاد می کند که انتقال درد را در فیبرهای A-delta و C تغییر می دهد.
موارد سرکش ممکن است نیاز به مداخله جراحی داشته باشند. با این حال، نتایج به طور یکسان دلگرم کننده نیستند. شوتز و همکاران نشان دادند که 82 درصد از بیماران پس از جراحی ناراضی بودند و 65 درصد نیاز به جراحی مجدد داشتند. تکنیک‌های اخیر با ایمپلنت‌های مثلثی نتایج بهتری داشته‌اند، اما نتایج طولانی‌مدت انتظار می‌رود.https://youtu.be/utvuEza5Kk0?si=Qt2XSyz77mx_8UY5