دسته بندی ها: تزریق اپیدورال

عصب سیاتیک و علت درد آن چیست؟ {راه درمان سیاتیک در کلینیک درد}

درد عصب سیاتیک معمولاً با طیف گسترده‌ای از ویژگی‌ها توصیف می‌شود.این درد به مرور زمان بدتر شده و ممکن است ناتوان کننده‌ شود. این درد ممکن است بیاید و برود یا برای دوره‌های طولانی‌تری باقی بماند و ممکن است با برخی پوزیشن‌ها، ورزش‌ها و یا داروها تسکین یابد. درد معمولا اولین علامت سیاتیک است و به طور معمول نشان دهنده تحریک یا التهاب عصبی است. هنگامی که فشار روی عصب وجوددارد، علائم عصبی ممکن است ایجاد شود.

دکتر مجید نجفی متخصص درد و مدیر کلینیک در مهرگان به همراه پزشکان متخصص این کلینیک به صورت تخصصی بر روی درمان سیاتیک کار کرده اند و شما می توانید با مراجعه به کلینیک فوق تخصصی سیاتیک مهرگان خدمات درمانی برای درمان درد سیاتیک را دریافت کنید.

رادیکولوپاتی

رادیکولوپاتی به درد ناشی از فشردگی ریشه‌های عصبی نخاعی اشاره دارد. سیاتیک زمانی رخ می‌دهد که یک یا چند ریشه عصبی از L4 تا S3 به علت فتق دیسک، تنگی یا دژنراسیون تحریک یا فشرده می‌شوند. درد رادیکولار از ریشه عصب سیاتیک به طور معمول در ران، ساق پا و یا انگشتان پا احساس می‌شود.

دردسیاتیک ممکن است با علائم دیگری همراه باشد و به طور معمول یک یا چند ناحیه در کمر، ران، ساق پا و انگشتان پا را تحت تاثیرقرار می‌دهد.  اگر مدت درد کمتر از 8 هفته باشد به آن سیاتیک حاد می‌گویند.  اگر مدت درد بیش از 8 هفته باشد به عنوان سیاتیک مزمن توصیف می‌شود.

 

 


مطالعه کنید: علائم سیاتیک چیست؟


ماهیت درد سیاتیک

درد معمولا اولین علامت سیاتیک است و به طور معمول نشان دهنده تحریک یا التهاب عصبی است.

در بیشتر موارد، درد تیز یا سوزشی احساس می‌شود که فقط یک پا را درگیر می‌کند.

چند نمونه از انواع دیگر درد که ممکن است احساس شود عبارتند از:

  • درد تیر کشنده مانند شوک الکتریکی
  •  درد ضربان دار
  •  درد مبهم دائمی
  •  دردی که می‌آید و می‌رود

به ندرت، سیاتیک ممکن است هر دو پا را با هم درگیر کند.  درد متناوب بین پای راست و چپ نیز ممکن است.

نواحی تحت تاثیر درد سیاتیک

درد سیاتیک در طول مسیر عصب سیاتیک و یا شاخه‌های آن رخ می‌دهد.  معمولاً پشت و قسمت خارجی ران و یا ساق پا تحت تأثیرقرار می‌گیرند.

سایر مناطق بالقوه‌ای که می‌توانند تحت تأثیر درد سیاتیک قرار گیرند عبارتند از:

  • پایین کمر
  •  جلوی ران و یا ساق پا
  •  قسمت بالایی و بیرونی پا
  •  کف پا
  •   بین انگشتان اول و دوم

در سیاتیک، پا درد معمولاً شدیدتر از کمر درد است.

 علائم عصبی که ممکن است با درد سیاتیک همراه باشد:

هنگامی که عصب سیاتیک فشرده می‌شود، یک یا چند علامت عصبی ممکن است همراه با درد وجود داشته باشد.

چند نمونه از علائم همراه عبارتند از:

  •  ضعف در عضلات ران:  هنگامی که عضلات ران تحت تأثیر قرار می‌گیرند، ممکن است هنگام تلاش برای به هم رساندن ران‌ها، ضعف احساس شود.

  •  ضعف در عضلات پا:هنگامی که عضلات ساق پا تحت تأثیر قرار می‌گیرند، ممکن است هنگام تلاش برای خم کردن زانو یا در حالی که پا و یا انگشتان پا را به سمت بالا و یا پایین می‌گیرید، ضعف وجود داشته باشد.  این مسائل ممکن است منجر به افتادگی پا شود (مشکل در بلند کردن قسمت جلوی پا هنگام راه رفتن).  همچنین ممکن است در برخاستن از حالت نشسته یا تلاش برای راه رفتن روی نوک پا مشکل وجود داشته باشد.

زمانی که تحریکات عصبی قادر به عبور از عصب سیاتیک نباشند، از دست دادن حس ممکن است رخ دهد.  نواحی شایعی که تحت تأثیر بی‌حسی قرار می‌گیرند، سمت ساق پا و یا پاشنه، کف پا و یا بالای پا هستند.

  •  پارستزی:  احساس غیر طبیعی بر روی پوست به دلیل هدایت عصبی نامناسب.  این احساس ممکن است شامل گزگز، سفتی، سوزن سوزن شدن و یا احساس خزیدن چیزی در پشت ران و یا ساق پا باشد.

معنای این علائم چیست:

علائم عصبی ممکن است منجر به کاهش عملکرد پای آسیب‌دیده شود و زمانی که عصب سیاتیک فشرده می‌شود، شایع‌تر است.

چه وقتی درد سیاتیکیک اورژانس پزشکی است:

مواقعی وجود دارد که علائم سیاتیک ممکن است نشان دهنده آسیب بالقوه جدی به عصب سیاتیک باشد. اگر چه این‌موضوع به صورت نادر رخ می‌دهد.

 

اورژانس پزشکی زمانی است که:

درد سیاتیک شدید است یا افزایش ناگهانی درد وجود دارد.

بی‌اختیاری روده و یا مثانه وجود داشته باشد.

درد سیاتیک با تب، حالت تهوع و یا کاهش وزن همراه باشد.

این علائم می‌تواند نشان دهنده بیماری‌های زمینه‌ای جدی مانند سندرم دم اسب، عفونت یا تومورهای ستون فقرات باشد.

به طور معمول، بهتر است برای تشخیص دقیق با یک متخصص  مشورت کنید، زیرا طیف گسترده‌ای از مسائل می‌تواند عصب سیاتیک را تحت تاثیر قرار دهد و باعث ایجاد علائم شود.  درمان‌هایی که علت اصلی علائم سیاتیک را هدف قرار می‌دهند، به جای رویکردهای تسکینی که فقط علائم را تسکین می‌دهند، برای رفع درد طولانی‌مدت مؤثرتر خواهند بود.

 

 


مطالعه کنید: آیا درمان خانگی سیاتیک موثر است؟


 

تخفیف اپیدورال

تزریق استروئید اپیدورال کمری برای کمردرد و سیاتیک و تنگی کانال نخاعی

برای اطلاع از قیمت تزریق اپیدورال در کلینیک درد مهرگان با شماره 09378090188 تماس بگیرید. تزریق اپیدورال یک درمان رایج برای بسیاری از انواع کمردرد است. اپیدورال بهترین درمان غیر جراحی سیاتیک و کمردرد و تنگی کانال نخاعی محسوب می‌شود.

این تزریق، تزریق استروئید اپیدورال نامیده می شود. زیرا شامل تزریق یک بی حس کننده موضعی و یک داروی استروئیدی به طور مستقیم به فضای اپیدورال است که نخاع و ریشه های عصبی را احاطه کرده است.

 

 

 

 

 

اهداف اساسی تزریق اپیدورال برای تسکین کمردرد

اهداف تزریق استروئید اپیدورال عبارتند از:

با کاهش التهاب در داخل و اطراف ریشه های عصبی، درد کنترل می‌شود
بهبود تحرک و عملکرد در کمر و پاها
به بیمار اجازه دهید در یک برنامه جامع فیزیوتراپی و توانبخشی شرکت کند و پیشرفت کند

 

قیمت تزریق اپیدورال در کشورهای دیگر

 

تزریق اپیدورال، در اغلب موارد، پس از انجام یک سری درمان‌های غیرجراحی، مانند داروها و فیزیوتراپی، و قبل از در نظر گرفتن جراحی، توصیه می‌شود.

نقش تزریق معمولاً تسکین درد برای بازگشت به فعالیت های روزمره و پیشرفت در فیزیوتراپی است.

مزایای بالقوه تزریق اپیدورال

اکثر پزشکان کلینیک درد مهرگان معتقدند که تزریق اپیدورال می تواند در طول یک دوره حاد کمردرد و یا پا درد مفید باشد. اشکال اصلی تزریق این است که همیشه موثر نیست. در صورت موثر بودن، تسکین درد موقتی است و از یک هفته تا چند سال متغیر است. به طور معمول، اگر تزریق اولیه موثر باشد، ممکن است تا 3 تزریق در یک سال انجام شود.

تزریق اپیدورال مزایای زیر را دارد:

کاهش درد و التهاب عصبی. استروئیدها تولید مواد شیمیایی التهابی را کاهش می دهند. این داروهاحساسیت رشته های عصبی به درد را کاهش می دهند. کورتون هاسیگنال های درد کمتری تولید می کنند.
باعث کاهش مصرف داروهای خوراکی می‌شوند. تسکین درد ناشی از این تزریق ها ممکن است به محدود کردن یا رفع نیاز به داروهای خوراکی کمک کند. برخی از داروها ممکن است در صورت مصرف طولانی مدت عوارض جانبی داشته باشند.

 

قیمت تزریق اپیدورال چقدر است؟

 

به فیزیوتراپی ادامه دهید یا دوباره به آن بپردازید. این تزریق ممکن است تسکین درد کافی را برای بیمار فراهم کند تا بتواند با برنامه فیزیوتراپی توانبخشی پیشرفت کند.
جراحی را به تعویق بیندازید. تسکین درد ناشی از تزریق اپیدورال کمری ممکن است به تعویق جراحی کمک کند. اگر فیزیوتراپی موثر باشد، ممکن است نیاز به مداخله جراحی را برطرف کند.

ممکن است چندین تکنیک برای انجام تزریق اپیدورال بسته به شرایط زمینه‌ای، نیازهای بیمار و ترجیحات و تجربه پزشک استفاده شود.

تزریق اپیدورال در کلینیک درد مهرگان

اگر برای کمر درد نیاز به تزریق دارید، کلینیک درد مهرگان در خدمت شماست. برای استفاده از این تخفیف با شماره 09378090188 تماس بگیرید.

انواع تزریق اپیدورال

این نوع تزریق می تواند تسکین درد حاد و قابل توجهی را ارائه دهد. زیرا یک داروی استروئیدی با اثرات ضد التهابی قوی را مستقیماً در ناحیه دردناک نزدیک عصب نخاعی وارد می کند. تزریق اپیدورال ممکن است با استفاده از یکی از روش های زیر انجام شود:

ترانسفورامینال:

این روش به تزریق دقیق محلول استروئیدی در فضای اپیدورال، نزدیک ناحیه ای که احتمال تحریک عصب وجود دارد، می دهد. این تکنیک تزریق ریشه های عصبی خاصی را برای کنترل التهاب و درد هدف قرار می دهد.

اینترلامینار:

در این تکنیک سوزن از پشت ستون فقرات وارد شده و دارو در فضای اپیدورال رسوب می‌کند. این روش دقیق تر است زیرا دارو را در نزدیکی ریشه عصب هدف قرار نمی دهد و محلول استروئیدی آزاد است که در فضای اپیدورال پخش شود.

کودال:

این یک روش کلی است که به راحتی انجام می شود، اما دارو مستقیماً به منبع درد در فضای اپیدورال و اطراف اعصاب نمی رود. روش دمی ممکن است کمتر موثر باشد، اما ایمن تر و آسان تر در نظر گرفته می شود. این روش ممکن است به کنترل درد گسترده یا منتشر کمک کند.

 

کلینیک فوق تخصصی سیاتیک

 

اثربخشی تزریق اپیدورال

تحقیقات موجود، نتایج مطلوبی را نشان می دهد. به طوری که 70٪ تا 90٪ از بیماران تسکین درد را از این تزریق ها تجربه می کنند. این درمان برای یک هفته تا چند سال طول می کشد. اگر اولین پاسخ به تزریق اپیدورال خوب باشد، تزریق دوم زمانی در نظر گرفته می‌شود که بهبود از تزریق اول کم شود. به طور معمول، حداکثر 3 تزریق ممکن است در یک دوره 12 ماهه انجام شود.

بسیاری از مطالعات، مزایای کوتاه مدت تزریق اپیدورال را مستند کرده اند. داده ها در مورد اثربخشی طولانی مدت کمتر متقاعد کننده هستند. بحث در مورد اثربخشی آن در کاهش درد و بهبود عملکرد همچنان ادامه دارد.

علاوه بر این، محدودیت‌های متعددی در تحقیقات انجام شده وجود دارد، از جمله:

بسیاری از مطالعات شامل استفاده از فلوروسکوپی یا اشعه ایکس برای تأیید قرار دادن مناسب دارو نمی‌شوند. امروزه از راهنمایی فلوروسکوپی به طور معمول استفاده می‌شود.
مطالعات دیگر بیماران را بر اساس تشخیص طبقه‌بندی نمی‌کنند و تمایل دارند انواع مختلف منابع درد را با هم جمع کنند.

چه زمانی از تزریق اپیدورال استفاده می‌شود

تزریق اپیدورال کمری معمولاً در درمان مشکلاتی انجام می‌شود که باعث تحریک و یا التهاب ریشه‌های عصبی نخاعی همراه با درد کمر و پا می‌شود. شایع ترین بیماری های تحت درمان تحت درمان شامل:

فتق دیسک کمر
بیماری دیسک دژنراتیو کمر
تنگی کانال نخاعی کمری
کمردرد موضعی

لنگش عصبی

این مشکلات با این تزریق اپیدورال درمان می‌شوند.

چه کسی تزریق اپیدورال را انجام می‌دهد

پزشکانی که این نوع تزریق را انجام می دهند عبارتند از متخصصان درد و جراحان ستون فقرات. روش تزریق معمولاً در یک مرکز جراحی، بیمارستان یا کلینیک پزشکی انجام می شود.

تزریق اپیدورال چگونه در دسترس است؟

کلینیک درد مهرگان برای تسهیل در درمان بیماران عزیز، تسهیلات عالی در نظر گرفته است.در این راستا، ما با بیمه های نیروهای مسلح، بانک مرکزی، شهرداری و کارآفرین قرارداد داریم.همچنین برای بهره مندی از تزریق اپیدورال می‌توانید با شماره 09378090188 تماس حاصل فرمایید.

 

 

مدت زمان تاثیر تزریق اپیدورال 3 ماه تا چند سال

مدت زمان تاثیر تزریق اپیدورال برای کمردرد چقدر است؟ مدت زمان تاثیر تزریق اپیدورال 3 ماه تا چند سال می‌باشد. این مدت، بستگی به شدت آسیب، شرایط بیمار، سن بیمار و فاکتورهای دیگر دارد. هر چه لایف استایل بیمار بهتر باشد، طول تاثیر تزریق بسیار طولانی تر خواهد شد.

تزریق استروئید اپیدورال می تواند به رفع دائمی درد در بیماران مبتلا به فتق دیسک کمک که به تازگی دچار آن شده‌اند کمک‌ کند. برای بیماران مبتلا به درد مزمن یا فتق مکرر دیسک، مدت اثر مطلوب سه تا چند سال یا بیشتر است.

 

What are the advantages of lumbar epidural steroid injections

 

تزریق استروئید اپیدورال چیست؟

تزریق استروئید اپیدورال، داروی کورتیکواستروئید را مستقیماً در اطراف عصب فشرده شده، وارد می‌کند.

فضای اپیدورال جایی است که استخوان ها و دیسک های ستون فقرات اعصاب و نخاع را احاطه کرده اند. این فضایی است که بافت دیسک می تواند در آن فتق کند و باعث فشار و التهاب اطراف اعصاب نخاعی شود.

تزریق کورتیکواستروئید اپیدورال برای چه مواردی استفاده می شود؟

تزریق استروئید اپیدورال معمولاً برای درمان کمردرد ناشی از فتق دیسک (دیسک لیز خوردن)، رادیکولوپاتی کمری یا گردنی، تنگی نخاع یا سیاتیک استفاده می شود. کورتیکواستروئیدها داروهای ضد التهابی قوی هستند و زمانی که در فضای اپیدورال قرار می گیرند، می توانند التهاب اطراف عصب تحریک شده را که باعث درد و ناراحتی کمر و پا می شود، به میزان قابل توجهی کاهش دهند.

تزریق کورتیکواستروئید اپیدورال چگونه کار می کند؟

تزریق استروئید اپیدورال با ارائه یک ضد التهاب قوی به محل برخورد عصب در ستون فقرات عمل می کند. داروهای تزریقی ممکن است شامل استروئیدها، بی حس کننده های موضعی و سالین باشد و حجم و غلظت آنها بر اساس فردی متفاوت است. تزریق استروئید اپیدورال برای مدیریت درد به طور معمول با هدایت فلوروسکوپی یا اشعه ایکس انجام می شود تا از رسوب صحیح، موثر و ایمن داروهای تزریقی اطمینان حاصل شود.

هر چند وقت یکبار می توانید تزریق استروئید اپیدورال را انجام دهید؟

تزریق استروئید اپیدورال حداکثر سه تا شش بار در سال توصیه می شود. در مورد فتق دیسک جدید، تزریق ممکن است تنها چند هفته با هدف رفع سریع و کامل علائم انجام شود. برای بیماری های مزمن، سه تا شش ماه یا بیشتر بین تزریق ها رایج است.

 

 

انجام آبدرمانی صحیح مدت زمان تاثیر تزریق اپیدورال را به شکلی معجزه آسا زیاد می کند

انجام آبدرمانی صحیح مدت زمان تاثیر تزریق اپیدورال را به شکلی معجزه آسا زیاد می کند

 

مدت زمان تاثیر تزریق اپیدورال چگونه طولانی تر می شود؟

بیمارانی که تحت تزریق اپیدورال قرار می گیرند ابتدا باید استراحت کنند. بعد از گذشت دو هفته زندگی عادی می شود. ورزش روزانه تقویت عضلات کمر، یکی از بهترین روشها برای طولانی تر کردن مدت زمان تاثیر تزریق اپیدورال است.

خطرات تزریق اپیدورال در کمر درد چیست؟

خطرات در هر روشی که با سوزن همراه است شامل خونریزی، عفونت و آسیب عصبی است. هنگامی که به درستی انجام شود، خطر هر یک از این موارد بسیار کم است و معمولاً با مزایای بالقوه این روش غلبه می کند.

برخی از موارد منع تزریق استروئید اپیدورال عبارتند از:

اختلالات خونریزی یا ضد انعقاد

آلرژی دارویی (نادر)

عفونت سیستمیک یا عفونت موضعی پوشاننده ناحیه

خطرات و فواید تزریق مکرر استروئید اپیدورال باید به صورت موردی برای بیمارانی که پوکی استخوان دارند یا در معرض خطر ابتلا به پوکی استخوان هستند سنجیده شود، زیرا برخی شواهد نشان می‌دهند که تزریق مکرر استروئید می‌تواند سبب پوکی استخوان شود.

عوارض تزریق اپیدورال چیست؟

عوارض جانبی رایج عبارتند از درد خفیف محل تزریق، بدتر شدن موقت درد معمول، برافروختگی، بی خوابی یا افزایش قند خون. اینها معمولاً خود محدود می شوند و ظرف یک تا سه روز برطرف می شوند. یک عارضه جانبی کمتر شایع سردرد است.

 

بیشتر مطالعه بفرمایید: اپیدورال مهمترین روش درمان کمر درد بدون جراحی. 4 کاربرد مهم

 

آیا از بیهوشی استفاده می شود؟ آیا تزریق اپیدورال دردناک است؟

یک بی حس کننده موضعی به پوست تزریق می شود و ناحیه ای که سوزن اپیدورال در آن قرار می گیرد بی حس می شود. بیماران ممکن است ناراحتی خفیفی را تجربه کنند اما نباید در طول عمل درد شدیدی را تجربه کنند.

آیا در طول یا بعد از عمل باید برای مدت طولانی روی شکمم دراز بکشم؟

این روش می‌تواند بین 10 تا 20 دقیقه طول بکشد و بیمار باید در صورت امکان به شکم دراز بکشد تا امکان هدایت اشعه ایکس (فلوروسکوپی) فراهم شود. پس از انجام عمل، می توانید پس از یک دوره کوتاه نظارت، طبق معمول بنشینید، بایستید و راه بروید.

 

تنگی کانال نخاعی کمری چیست؟

تنگی کانال نخاعی به فرآیند باریک شدن اشاره دارد که اعصاب نخاعی را منقبض یا “خفه می‌کند”. علت تنگی ستون فقرات در ناحیه کمری معمولاً با تغییرات دژنراتیو، همچنین به عنوان اسپوندیلوز شناخته می‌شود، که در نتیجه افزایش سن رخ می‌دهد.

معمولاً، تنگی کانال نخاعی کمری زمانی رخ می‌دهد که اسپوندیلوز باعث ایجاد یک یا چند مورد از تغییرات زیر در ستون فقرات شود:

  • تغییرات در مفاصل فاست، مفاصل کوچک و تثبیت کننده واقع بین و پشت مهره‌ها، که با انحطاط بزرگتر می‌شوند و ریشه‌های عصبی نخاعی مجاور را فشرده می‌کنند.
  • کم آبی دیسک‌های ستون فقرات، در نتیجه فروپاشی مواد نرم داخلی و ژله مانند، فضای موجود برای اعصاب نخاعی را کاهش می‌دهد.
  • ضخیم شدن رباط‌های نخاعی در داخل کانال مهره ای که منجر به ایجاد نیروهای فشاری بر روی نخاع و اعصاب نخاعی می‌شود.

اگر تغییرات دژنراتیو منافذ استخوانی ستون فقرات را باریک کرده باشد و بافت‌های عصبی مانند اعصاب نخاعی، نخاع  یا دم اسبی را تحت تاثیر قرار داده باشد، ممکن است تنگی در ستون فقرات کمری تشخیص داده شود.

تنگی کانال نخاعی در قسمت پایین کمر در افراد بالای 60 سال شایع‌تر است و معمولاً قسمت پایینی ستون فقرات کمری را تحت تأثیر قرار می‌دهد، سطوح نخاعی L3 تا L5، که باعث انتشارعلائم به پا می‌شود.

در مراحل اولیه، این تغییرات اغلب علائم درد یا گرفتگی در پاها، به ویژه با فعالیت را ایجاد می‌کند. با گذشت زمان، درد ممکن است ثابت یا شدیدتر شود. علائم اضافی مانند بی حسی و ضعف نیز ممکن است رخ دهد.

 

انواع تنگی ستون فقرات کمری

هنگامی که تنگی کانال نخاعی کمری بر روی اعصاب نخاعی تأثیر می‌گذارد که از سوراخ‌های استخوانی در هر طرف پایین ستون فقرات عبور می‌کنند، این وضعیت به عنوان تنگی روزنه شناخته می‌شود. باریک شدن ستون فقرات که به کانال نخاعی نفوذ می‌کند نیز ممکن است که به آن تنگی کانال مرکزی می‌گویند. تنگی کانال فورامینال و مرکزی می‌تواند همزمان رخ دهد و باعث ایجاد علائم همپوشانی شود.

 

نمای رادیولوژیک تنگی کانال نخاعی

نمای رادیولوژیک تنگی کانال نخاعی

 

هنگامی که تنگی کانال نخاعی کمری همراه با تنگی در سطوح مختلف، مانند ستون فقرات گردنی (گردن) یا ستون فقرات قفسه سینه (وسط کمر) رخ می‌دهد، به آن تنگی پشت سر هم می‌گویند.

بسته به محل تنگی، عناصر عصبی مختلف مانند ریشه‌های عصبی نخاعی، نخاع یا دم اسب (اعصابی که از نخاع فرود می‌آیند) ممکن است فشرده شوند که منجر به ترکیبی از علائم می‌شود. این علائم معمولاً شامل درد، سوزن سوزن شدن، بی حسی و ضعف در قسمت پایین بدن است (اما محدود به آن نمی‌شود) که به صورت مشکل در راه رفتن ظاهر می‌شود.

علائم بارز تنگی ستون فقرات کمری

علامت مشخصه تنگی کانال نخاعی کمری در ستون فقرات کمری افزایش درد در پاها همراه با راه رفتن است (لنگش عصبی یا لنگش کاذب)، که می‌تواند به طور قابل توجهی سطح فعالیت فرد را کاهش دهد. افراد مبتلا به تنگی  معمولاً در حالت استراحت راحت هستند اما نمی‌توانند بدون ایجاد درد در پا راه طولانی بروند. زمانی که می‌نشینند یا به جلو خم می‌شوند ظرف 5 تا 10 دقیقه تسکین درد حاصل می‌شود. درگیری ریشه عصب نخاعی ممکن است باعث ایجاد درد شدیدتر و شدیدتر در ساق پا شود.

علائم تنگی کانال نخاعی کمری به کندی ایجاد می‌شود. با پیشرفت بیماری، علائم ممکن است بدتر شده، بیمار ناتوان شود. برای هر فرد، شدت و مدت علائم تنگی کانال متفاوت است. بر اساس بافت(های عصبی) آسیب دیده است.

کلینیک فوق تخصصی ستون فقرات

علائم رایج ممکن است شامل یک یا چند مورد از موارد زیر باشد:

  • درد رادیکولار(تابشی) : فشردگی یا تحریک ریشه عصبی که منجر به درد ساق پا می‌شود، که معمولاً از پایین کمر به باسن و ساق پا در یک طرف حرکت می‌کند که معمولاً سیاتیک نامیده می‌شود.
  • رادیکولوپاتی کمری: فشردگی یا تحریک ریشه عصبی که منجر به گزگز، ضعف یا بی حسی می‌شود که از قسمت پایین کمر به باسن و ساق پا در یک طرف تابش می‌کند.
  • لنگش نوروژنیک: فشردگی طناب نخاعی که باعث ایجاد یک الگوی متقارن درد می‌شود که هر دو پا را هنگام راه رفتن یا ایستادن برای مدت طولانی تحت تاثیر قرار می‌دهد. نقایص عصبی، مانند از دست دادن هماهنگی، عدم تعادل راه رفتن، بی حسی، و ضعف که هر دو پا را تحت تاثیر قرار می‌دهد نیز ممکن است رخ دهد.

برای اکثر افراد، علائم تنگی کمر در نوسان است، با دوره‌هایی با علائم شدیدتر و برخی با علائم کمتر یا هیچ. علائم به تدریج ایجاد می‌شوند و می‌تو‌انند به مرور زمان منجر به درد مزمن و ضعف عضلانی شوند. همچنین ممکن است تنگی ستون فقرات کمری بدون علامت باشد.

چگونه تنگی در کانال نخاعی کمری رخ می‌دهد

علت اکثر تشخیص‌های تنگی کانال نخاعی کمری تغییرات دژنراتیو در ستون فقرات (اسپوندیلوز) ناشی از افزایش سن می‌باشد. این وضعیت ممکن است در اثر تروما، شرایط متابولیک، عفونت‌ها یا جراحی قبلی ستون فقرات نیز ایجاد شود.

تنگی کانال نخاعی ممکن است در بدو تولد نیز وجود داشته باشد که به آن تنگی مادرزادی نخاعی می‌گویند.

  تنگی ستون فقرات کمری

اغلب، یک رویداد یا آسیب خاص باعث تنگی ستون فقرات کمری نمی‌شود، این وضعیت در طول زمان ایجاد می‌شود. خطر تنگی ستون فقرات کمری با افزایش سن افزایش می‌یابد. این بیماری در افراد بالای 60 سال شایع تر است. علائم اولیه ممکن است شامل گرفتگی یا ناراحتی در پاها بعد از یک پیاده روی طولانی یا احساس بی حسی یا درد پا پس از ایستادن طولانی مدت باشد. در مراحل بعدی، علائم ممکن است به درد شدیدتر پاها تبدیل شود که در حین راه رفتن تشدید می‌شود.

تنگی ستون فقرات کمری معمولاً یک دوره استاندارد ندارد و ممکن است لزوماً با گذشت زمان شدیدتر نشود. سیر این وضعیت حتی برای بیماران مبتلا به همان نوع تنگی متغیر است.

با گذشت زمان، علائم ممکن است بهبود یابد، بدتر شود یا متناوب با شعله ور شدن گاه به گاه و درد مرتبط با فعالیت باشد.

زمانی که تنگی ستون فقرات کمری جدی است، در حالی که نادر است، ممکن است تنگی کانال نخاعی منجر به عوارض جدی شود. هنگامی که تنگی کمر طناب نخاعی و دم اسب را تحت فشار قرار می‌دهد، توجه فوری پزشکی ضروری است.

علائم و نشانه ها

علائم و نشانه‌هایی که نشان دهنده فشرده شدن این بافت‌ها هستند شامل یک یا چند مورد از موارد زیر است:

  • کمردرد شدید تقریبا غیرقابل تحمل
  • درد شدید تیز، تیرکشنده و سوزش در پاها
  • ضعف پیشرونده در یک یا هر دو پا
  • بی حسی قسمت داخلی ران یا اطراف ناحیه مقعد
  • احتباس ادرار
  • از دست دادن کنترل روده و مثانه

 

تزریق اپیدورال برای کمر درد

 

این علائم ممکن است نشان دهنده سندرم دم اسبی باشد. فشرده شدن اعصاب دم اسبی یا نشانگان مخروط مدولاریس، فشرده شدن قسمت انتهایی طناب نخاعی نیز همین علائم را دارند. این سندروم‌ها برای حفظ عملکرد پا نیاز به مداخله پزشکی فوری دارند.

تنگی ستون فقرات کمری می‌تواند علائم خفیف تا جدی ایجاد کند و بر زندگی روزمره تأثیر بگذارد. ابتدا درمان‌های غیرجراحی امتحان می‌شود. در صورتی که علائم شدید باشد و باعث اختلال عملکردی قابل توجهی شود، ممکن است بیمار تصمیم به جراحی بگیرد.

مانند بسیاری از بیماری‌های ستون فقرات، متخصصان مراقبت‌های بهداشتی می‌توانند در مورد طیف وسیعی از درمان‌های غیرجراحی و جراحی توصیه کنند، و این انتخاب بیمار است که تصمیم بگیرد چگونه وضعیت خود را مدیریت کند. عناصر اساسی تقریباً هر برنامه درمانی تنگی کمر شامل دارو، فیزیوتراپی، ورزش و مدیریت وزن است. در صورت بدتر شدن علائم و تداخل با تحرک و زندگی روزمره بیمار درمان متفاوت است. ممکن است درمان‌های تهاجمی‌تر، مانند تزریق استروئید اپیدورال یا جراحی در نظر گرفته شود. درمان جراحی در صورت شدید بودن علائم، بهبود بهتری را نشان می‌دهد. تنگی ستون فقرات کمری شایع‌ترین نشانه برای جراحی ستون فقرات در بیماران بالای 65 سال است.

جهت دریافت اطلاعات بیشتر به سایت کلینیک درد مهرگان مراجعه فرمایید.

دیسک دژنراتیو و روش‌های کنترل درد ناشی از آن

اگرچه بیماری دیسک دژنراتیو یا Degenerative disc می‌تواند باعث ناتوانی در گردن یا کمردرد شود، بلکه ممکن است به بازو یا پا نیز سرایت کند، گزینه‌های درمانی زیادی وجود دارد. برخی از درمان‌ها ممکن است مفیدتر و مؤثرتر از سایر درمان‌ها بر اساس شرایط فرد باشند، بنابراین در اینجا چندین گزینه وجود دارد که باید برای کاهش درد رعایت کرد.

اقدامات اولیه برای کنترل درد

وقتی درد دیسک دژنراتیو تشدید می‌شود و درد ستون فقرات در فعالیت‌های روزانه اختلال ایجاد می‌کند، اولین قدم کنترل درد است. درمان‌های اولیه معمولاً عبارتند از:

  • دوره کوتاه استراحت نسبی، با این حال، فعال ماندن تا حد امکان بهتراست.
  • یخ و یا حرارت به مدت 15 تا 20 دقیقه هر 2 ساعت در صورت نیاز روی ناحیه آسیب دیده اعمال شود. حتما از یک بافر (مانند حوله) بین کیسه یخ حرارت و پوست استفاده کنید تا از آسیب حرارتی جلوگیری کنید.
  • استفاده از داروهای بدون نسخه (OTC) استامینوفن (تیلنول) در صورت عدم وجود (آلرژی یا بیماری کبدی) هیچ گونه منع مصرفی وجود ندارد.
  • داروهای ضدالتهابی غیراستروئیدی بدون نسخه NSAIDs (مانند ایبوپروفن یا ناپروکسن) در صورت عدم وجود موارد منع مصرف (مانند آلرژی، بیماری کلیوی، زخم های خونریزی دهنده، یا استفاده همزمان از داروهای ضد انعقاد).

در موارد نادری که درد دیسک دژنراتیو علی‌رغم یک دوره کوتاه استراحت نسبی ادامه پیدا می‌کند، ممکن است لازم باشد داروهای قوی‌تری مانند داروهای مسکن تجویزی یا روش‌های مداخله‌ای در نظر گرفته شوند و نیاز به ارزیابی رسمی توسط یک متخصص پزشکی آموزش دیده برای تشخیص و درمان دارد.

فیزیوتراپی برای دیسک دژنراتیو

هنگامی که سطح درد شما کاهش یافت، ایده خوبی است که از پزشک خود در مورد راه‌های ایمن و موثر برای ورزش و تحرک بیشتر بپرسید. ورزش جریان خون را بهبود می‌بخشد، که به نوبه خود می‌تواند عوامل شفابخش را به همراه داشته باشد. همچنین به بهبود قدرت و ثبات عضلانی برای حمایت بهتر از ستون فقرات و کاهش درد کمک می‌کند

یک فیزیوتراپ، یا سایر متخصصان پزشکی واجد شرایط می‌توانند به طراحی یک برنامه تقویتی و کششی برای رفع نیازهای خاص شما کمک کنند. علاوه بر کاهش درد، تقویت عضلات کمر و شکم می‌تواند به بهبود تحرک و عملکرد کمک کند. کشیده و شل نگه داشتن عضلات همسترینگ نیز می‌تواند استرس را از ناحیه کمر کاهش دهد.

علاوه بر این، یک برنامه فیزیوتراپی جامع ممکن است شامل سایر اقدامات تسکین درد، مانند یک یا چند مورد از موارد زیر باشد:

  • ماساژ درمانی، درمان دستی یا رهاسازی میوفاشیال
  • تحریک الکتریکی عصب از طریق پوست (TENS)
  • تحرک ستون فقرات

ورزش هوازی کم تاثیر نیز می‌تواند برای سلامت قلب، تقویت کمر و تقویت خلق و خوی شما مفید باشد. پیاده‌روی، دوچرخه‌سواری ورزشی، دستگاه الپتیکال یا آب درمانی را نیز در نظر‌بگیرید. فعال ماندن حتی پس از برطرف شدن درد، کلید موفقیت بلند مدت است.

تغییراتی در سبک زندگی روزمره ایجاد کنید

تغییرات ظریف در برنامه روزانه شما می‌تواند باعث تسکین درد قابل توجهی برای مبتلایان به بیماری دیسک دژنراتیو شود.

فعالیت‌هایی که به کمر شما آسیب می‌زند را تغییردهید یا متوقف کنید برای مثال بلند کردن اجسام بزرگ یا سنگین.

به طور کلی، از هر گونه فعالیتی که باعث بدتر شدن کمر شما می‌شود، اجتناب کنید یا به حداقل برسانید.

در طول روز از پشت خود حمایت کنید.

در حالی که نشستن استرس بیشتری به ستون فقرات وارد می‌کند، صندلی ارگونومیک ممکن است کمک کند. هنگامی که می‌نشینید، گوش‌های خود را بالای شانه‌های خود نگه دارید (نه خمیده) و برای حفظ انحنای طبیعی کمر خود از کمر حمایت کنید. علاوه بر این، بسیاری از افراد کار کردن در یک میز ایستاده حداقل برای بخشی از روز را مفید می‌دانند. تنظیم ارگونومیک مناسب ایستگاه کاری کلیدی است که ستون فقرات را به طور طبیعی در یک راستا نگه دارد.

تغییر نحوه خوابیدن، استفاده از بالش‌های مختلف و یا در نظر گرفتن تشک جدید می‌تواند به ایجاد تراز و حمایت بهتر ستون فقرات در طول شب کمک کند. اگر می‌خواهید که در یک تخت خواب راحت‌تر استراحت کنید، به خوابیدن در وضعیت نیمه عمودی با یک تخت قابل تنظیم فکر‌کنید، یا به سادگی با اضافه کردن یک بالش فوم به تخت معمولی وضعیت خود را تسهیل کنید.

 

مطالعه کنید: عوارض بیماری دژنراتیو دیسک کمر

 روش‌های مداخله‌ای در درمان دیسک دژنراتیو

در حالی که درد دیسک دژنراتیو معمولاً با درمان محافظه‌کارانه قابل کنترل است، گاهی اوقات روش‌های مداخله‌ای مانند تزریق ممکن است به تسکین درد کمک کند. بهتراست که با یک پزشک مدیریت درد مداخله‌ای مشورت کنید تا در مورد گزینه‌های مداخله‌ای مانند تزریق راهنمایی شوید. برخی از تزریق‌ها می‌توانند تشخیصی، درمانی یا هر دو باشند. همچنین ممکن است برای ارزیابی بیشتر مشکل، درخواست مطالعات تشخیصی مانند اشعه ایکس، MRI، یا EMGNCS  دهند.

هنگامی که درمان‌های غیرجراحی با شکست مواجه می‌شوند، ممکن است نیاز به جراحی در موارد زیر باشد:

  • برخورد به عصب نخاعی با مطالعات تشخیصی و یا تزریق مشخص می‌شود.
  • بدتر شدن بی حسی، سوزن سوزن شدن، و یا ضعف.
  • دردی که علیرغم تلاش برای درمان‌های غیرجراحی به مدت 6 تا 12 هفته، به طور قابل توجهی باعث کاهش کیفیت زندگی و فعالیت‌های روزانه می‌شود.
  • از دست دادن کنترل روده یا مثانه.

جراحی برای درد دیسک دژنراتیو شامل برداشتن فشار عصب دردناک نخاعی و در عین حال حفظ ثبات ستون فقرات است. بسته به شرایط خاص، گزینه‌های جراحی مختلفی مانند دیسککتومی کمر (که شامل برداشتن تمام یا بخشی از دیسک دژنراتیو است) و یا جراحی فیوژن ستون فقرات در دسترس هستند.

معمولاً تصمیم نهایی برای انجام عمل جراحی برای بیماری دیسک دژنراتیو به عهده خود بیمار است. قبل از انتخاب جراحی اصلی ستون فقرات، حتماً از جراح (جراح مغز و اعصاب یا جراح ارتوپد) در مورد خطرات و مزایای احتمالی جراحی و همچنین هر گزینه درمانی جایگزین سؤال کنید.

با هر شرایط پزشکی، تشخیص و درمان مناسب توسط یک ارائه دهنده پزشکی آموزش دیده کلید درمان موثراست. خوشبختانه، اکثریت قریب به اتفاق دردهای بیماری دیسک دژنراتیو با درمان محافظه کارانه (غیر‌جراحی) برطرف می‌شود.

فتق دیسک ستون فقرات و 3 علامت مهم

هنگامی که یک دیسک در قسمت پایین ستون فقرات برآمده یا پاره می‌شود، ممکن است در ناحیه کمر و پای خود احساس درد کنید. و در این حالت فتق دیسک یا Disc herniation ستون فقرات صورت می گیرد.

1.در هنگام نشستن

فعالیتی که فشار زیادی بردیسک‌های تحتانی ستون فقرات وارد می‌کند نشستن است. اگر فتق دیسک (بیرون زدگی) دارید، این افزایش فشار در داخل دیسک ممکن است باعث برجسته‌تر شدن برآمدگی شود که ممکن است هنگام نشستن کمردرد شما را تشدید کند.

2.انتشار درد در ساق پا (سیاتیک)

دیسک‌های کمر معمولاً در ناحیه خلفی یا جانبی که در مجاورت ریشه‌های عصبی نخاعی قرار دارد، فتق یا برآمدگی دارند. فتق دیسک ممکن است از طریق یک یا هر دو روش زیر ریشه‌های عصبی را تحت تأثیر قرار دهد:

  • فشرده سازی مستقیم: هنگامی که فتق دیسک یا محتویات داخلی نشت شده مستقیماً روی ریشه عصبی نخاعی هنگام خروج از کانال نخاعی فشار می‌آورد.
  • تحریک شیمیایی: هنگامی که بیرون زدگی دیسک مواد تحریک کننده شیمیایی اسیدی را از مواد دیسک خارج می‌کند، که ممکن است باعث التهاب و تحریک در ناحیه اطراف ریشه عصبی شود. سپس عملکرد ریشه عصبی آسیب‌دیده تغییر می‌کند و ممکن است درد سوزشی همراه با بی‌حسی، ضعف یا سوزن سوزن شدن در جلو یا پشت ران و ساق پا احساس شود. به این علائم معمولاً سیاتیک می‌گویند. علائم و نشانه‌های سیاتیک، به طور معمول یک پا را در یک زمان تحت تاثیر قرار می‌دهد.

 

3.درد فتق دیسک توسط فعالیت‌های خاص تشدید می ‌شود

کمردرد یا سیاتیک ممکن است زمانی که فعالیت‌های خاصی انجام می‌دهید بدتر شود، مانند:

  • خم شدن به جلو یا پایین
  • بلند کردن یک جسم سنگین
  • هل دادن یا کشیدن یک جسم سنگین
  • سرفه کردن
  • عطسه کردن

درد فتق دیسک‌ کمر معمولا به سرعت بروز می‌کند. در بیشتر موارد، هیچ دلیل خاص و مشخصی برای درد وجود ندارد، مانند یک آسیب یا رویداد تروماتیک. با‌این حال، درد ناگهانی احساس می‌شود.

این عارضه می‌تواند بسیار دردناک باشد، اما برای اکثر افراد، علائم آن خیلی طول نمی‌کشد. تقریباً 90 درصد از افرادی که فتق دیسک کمر دردناک را تجربه می‌کنند، طی 6 هفته گزارش می‌دهند که دیگر درد را احساس نمی‌کنند، حتی اگر هیچ درمان دارویی برای آن دریافت نکرده باشند.

علائم هشدار دهنده فتق دیسک و زمان مراجعه به پزشک

در صورت مشاهده این 3 نشانه فتق دیسک، به پزشک خود مراجعه کنید. پزشک شما ممکن است ترکیبی از درمان‌های غیرجراحی، مانند داروهای تسکین‌دهنده درد و یک برنامه فیزیوتراپی هدایت‌شده، و همچنین ارجاع به متخصص درد مداخله‌ای برای تزریق‌های کمری با هدایت تصویر را برای کمک به کاهش التهاب و تسکین درد توصیه کند.

اگر مشکلی در کنترل حرکات روده یا مثانه، بی حسی در قسمت داخلی ران و ناحیه تناسلی خود یا مشکل در شروع ادرار دارید، فوراً با پزشک خود مشورت کنید. این علائم و نشانه‌ها ممکن است نشان دهنده سندرم دم اسبی باشد که یک اورژانس پزشکی جدی است که با برخی فتق‌های شدید دیسک کمر ممکن است.

 

آیا جراحی‌ سیاتیک سریعترین راه برای تسکین درد است؟

جراحی‌ سیاتیک

اگر سیاتیک ناشی از فتق دیسک کمر دارید، درمان سیاتیک معمولاً با روش‌های غیرجراحی شروع می‌شود و شامل ترکیبی ازمواردی است که تصمیم بگیرید که آیا جراحی سیاتیک اجرا کنید یا خیر؟ تصمیم گیری برای انجام عمل جراحی هرگز آسان نیست.
فیزیوتراپی، داروها، تزریق‌های درمانی و درمان‌های جایگزین است.
در اینجا چند نکته مفید بر اساس تحقیقات پزشکی از آزمایشات جراحی در مورد موفقیت کلی جراحی برای سیاتیک آورده شده است.
جراحی‌ سیاتیک معمولاً پس از آزمودن درمان‌های غیرجراحی در نظر گرفته می‌شود.
در حالی که هیچ دستورالعمل قطعی برای اندیکاسیون‌های جراحی‌ سیاتیک وجود ندارد، معیارهای زیر ممکن است پزشکان را ترغیب کند تا جراحی را به بیماران خود توصیه کنند:

  • هنگامی که درمان‌های سیاتیک غیرجراحی، مانند داروهای خوراکی، فیزیوتراپی، و تزریق استروئید اپیدورال به مدت 6 تا 8 هفته (یا بیشتر) بدون هیچ موفقیتی امتحان شده باشد.
  • هنگامی که علائم عصبی، مانند بی‌حسی یا ضعف پیشرفت می‌کند ویا با فعالیت‌های روزانه تداخل می‌کند.

جراحی‌ سیاتیک معمولاً زمانی در نظر گرفته می‌شود که یک بیماری قابل درمان با جراحی در قسمت تحتانی کمر، مانند فتق دیسک، تنگی نخاع، یا اسپوندیلولیستزیس وجود داشته باشد. اگر سیاتیک ناشی از کیست، تومور یا نخاع باشد، جراحی توصیه می‌شود.

جراحی‌ سیاتیک

جراحی‌ سیاتیک

تسکین فوری درد و تاثیر طولانی مدت آن می‌تواند متفاوت باشد.

چند مطالعه بالینی که درمان‌های جراحی و غیرجراحی سیاتیک را با هم مقایسه کرده‌اند، تسکین بیشتر علائم و بهبود عملکرد را برای مواردی که جراحی کرده‌اند نشان داده‌اند. درمان‌های غیرجراحی معمولاً یکسان هستند.
نوع جراحی‌ سیاتیک و علت پزشکی زمینه‌ای نقش مهمی در نتیجه جراحی دارد. تکنیک‌های جدیدتر از روش‌های کم تهاجمی مانند میکرودیسککتومی برای فتق دیسک و لامینکتومی با هدایت آندوسکوپی برای تنگی نخاع استفاده می‌کنند. روش‌های کمتر تهاجمی معمولاً در مقایسه با جراحی‌های باز زمان بهبودی سریع‌تر و عوارض پس از جراحی کمتری دارند.
جراحی‌ سیاتیک نسبتا بی‌خطر است اما ممکن است خطراتی داشته باشد.
در حالی که جراحی‌ سیاتیک به طور معمول باعث تسکین درد در کاندیدهای انتخاب شده مناسب می‌شود، حدود 8 درصد از افرادی که تحت این جراحی قرار می‌گیرند ممکن است نیاز به جراحی دوم در عرض 2 سال داشته باشند.
هنگامی که جراحی‌ سیاتیک نمی‌تواند تسکین دهد، معمولاً به دلیل یک یا چند مورد از عوامل زیر است:

  • تشخیص اولیه نادرست
  • عوارض بعد از جراحی
  • عوامل روانشناسی
  • سلامت کلی بیمار
  • مهارت جراح

نتیجه جراحی‌ سیاتیک ناموفق پس از اصلاح ناهنجاری ساختاری نیز امکان پذیر است. به عنوان مثال، جراح با موفقیت فتق دیسک را تصحیح می کند، اما بیمار ممکن است درد مداوم یا بدتر را تجربه کند، که نشان می‌دهد ممکن است درد در ابتدا از فتق دیسک نشات نگرفته باشد.
تصمیم گیری در مورد اینکه چه زمانی می‌خواهید جراحی‌ سیاتیک کنید یک تصمیم شخصی است. مطالعه در مورد انواع جراحی و مراقبت‌های غیرجراحی در دسترس برای وضعیت پزشکی خود، و تحقیق دقیق در مورد جراح، به شما کمک می‌کند تا تصمیمی آگاهانه بگیرید که برای شما مناسب‌تر است.
اگر به درد‌سیاتیک مبتلا هستید می‌توانید با شماره تلفن‌های کلینیک درد مهرگان تماس حاصل فرمایید.

اهداف شما از این جراحی چیست؟

تصمیم گیری در مورد جراحی سیاتیک زمانی که درد زیادی دارید می تواند سخت باشد. حتماً با جراح خود در مورد اهداف پس از جراحی، به ویژه آنهایی که در اطراف درد و فعالیت هستند، صحبت کنید. آیا انتظار دارید یک هفته دیگر به سر کار و باشگاه برگردید؟ آیا امیدوارید که درد به طور کامل و برای همیشه از بین برود؟

اگرچه بیشتر افراد پس از جراحی سیاتیک تا 90 درصد سطح درد خود را بهبود می‌بخشند، هیچ پزشکی نمی‌تواند این را تضمین کند. ممکن است بعد از جراحی همچنان بی حسی وجود داشته باشد و همیشه احتمال بازگشت سیاتیک در مهره دیگری وجود دارد.

بسته به نوع جراحی سیاتیک، بیشتر افراد روز بعد پیاده روی می کنند و بهبودی کامل معمولاً دو تا چهار هفته طول می کشد. جراحی کم تهاجمی معمولاً به معنای بهبودی سریع‌تر است، اما اگر جراحی شامل بیش از یک مهره یا دیسک باشد، ممکن است بهبودی کمر شما بیشتر طول بکشد.https://youtu.be/_b7KNPAEZKE?si=xac6wAUXzVWDSh0F

طب‌فیزیکی و توانبخشی (PM&R)

طب‌فیزیکی و توانبخشی (PM&R)، همچنین به عنوان فیزیوتراپ شناخته می‌شود، یک تخصص پزشکی است که به دنبال ترویج بهبودی و توانبخشی بیمارانی است که دچار آسیب یا ناتوانی شده‌اند. فیزیوتراپها بیماران را به دنبال سکته مغزی یا آسیب مغزی یا نخاعی درمان می‌کنند. آنها همچنین درد حاد یا مزمن و صدمات اسکلتی عضلانی ناشی از زمین خوردن، ورزش و محل کار را تشخیص و درمان می‌کنند. بسیاری در درمان کمر و گردن درد تخصص دارند.

PM&R چیست؟

متخصصین طب‌فیزیکی و توانبخشی به درمان کل فرد می‌پردازند. آنها نیازهای جسمی، عاطفی و اجتماعی بیمار را در طول توانبخشی برطرف می‌کنند. متخصصان طب‌فیزیکی و توانبخشی یک تیم توانبخشی را هدایت می‌کنند که ممکن است شامل فیزیوتراپیست یا کاردرمانگر، آسیب شناس گفتار زبان، مددکار اجتماعی و مربیان ورزشی باشد.
پزشکان PM&R در کلینیک‌ها، بیمارستان‌ها و مراکز توانبخشی کار می کنند.

چگونه طب‌فیزیکی و توانبخشی می‌تواند به من کمک کند؟

پزشکان PM&R می‌توانند به بیماران مبتلا به بیماری مزمن، درد یا ناتوانی کمک کنند تا به سمت عملکرد مطلوب پیشرفت کنند. توانبخشی شامل استفاده از عوامل فیزیکی و تمرینات درمانی برای کمک به بیماران است:

  • کاهش درد
  • بهبود کیفیت زندگی
  • بهبودی از نقص موقت یا شدید
  • نحوه استفاده از وسایل کمکی، مانند بریس، ویلچر، و واکر را بیاموزید.

 

طب‌فیزیکی و توانبخشی

طب‌فیزیکی و توانبخشی

مدیریت پزشکی

پزشکان طب‌فیزیکی و توانبخشی برای درمان و کنترل درد حاد یا مزمن با داروها و رویکردهای کل نگر که شامل تمرکز حواس، یوگا، پیلاتس، سوزن خشک و رژیم های غذایی ضد التهابی هستند، آموزش دیده اند.
درد حاد ارتباط مستقیمی با آسیب بافتی دارد و منشأ آشکاری دارد. درد مزمن، که منشا آن را می توان به سختی مشخص کرد، پایدار است و می‌تواند ماه ها ادامه داشته باشد. در برخی موارد مغز حتی پس از بهبودی آسیب به دریافت سیگنال‌های درد ادامه می‌دهد. درد مزمن نیز اغلب در شرایط مداوم مانند آرتریت یا سرطان وجود دارد.

  • خودمراقبتی: بیماران می‌توانند با استفاده از وضعیت صحیح، با قرار دادن ستون فقرات خود در یک راستا، و با انجام فیزیوتراپی یا یک برنامه ورزشی منظم از کمر خود محافظت کنند. وقتی درد دارید، باید شیوه برخوردتان با فعالیت‌های روزانه را تغییر دهید. ممکن است لازم باشد فضای کاری و عادات روزانه ایستادن، نشستن و خواب خود را اصلاح کنید. همچنین ممکن است لازم باشد روش‌های مناسب برای بلند کردن و خم شدن را بیاموزید.

 

  • الکترومیوگرام (EMG) و مطالعات هدایت عصبی: این آزمایش‌ها فعالیت الکتریکی عضلات و اعصاب بدن، معمولاً به بازو یا پا را اندازه‌گیری می‌کنند. این آزمایش‌ها می‌توانند به شناسایی یک وضعیت عصبی یا عضلانی مانند سندرم تونل کارپال، عصب نخاعی تحت فشار، نوروپاتی محیطی، میوزیت یا ALS کمک کنند. وجود یا عدم وجود آسیب می‌تواند در تعیین درمان بیشتر مفید باشد.
  • بریس ها: پوشیدن بریس پشت یا گردن ممکن است در زمانی که عضلات در حال تقویت شدن پس از جراحی یا آسیب هستند توصیه شود. بریس می تواند اسپاسم و درد عضلانی را کاهش دهد و همچنین به بی‌حرکت کردن ستون فقرات در طول فرآیند بهبودی کمک کند.

مطالعه کنید: فیزیوتراپی (PT)

تزریق و روش‌ طب‌فیزیکی و توانبخشی

پزشکان طب‌فیزیکی و توانبخشی انواع آزمایش‌ها و درمان‌های کم تهاجمی را برای کمک به بهبودی بیماران از شرایط دردناک انجام می‌دهند. این  روش‌ها شامل:

تزریق استروئید اپیدورال (ESI):

درمان شامل تزریق کورتیکواستروئید و داروهای بی حس کننده به طور مستقیم در فضای اطراف اعصاب نخاعی است. اشعه ایکس برای کمک به هدایت سوزن به محل صحیح استفاده می‌شود. تسکین درد ممکن است یک هفته تا یک سال طول بکشد. هدف این است که شما را قادر به کار کردن، از سرگیری فعالیت‌های روزانه و انجام فیزیوتراپی کنید.

تزریق مفصل فاست:

این درمان شامل تزریق یک کورتیکواستروئید و داروهای بی‌حس کننده به مفصل فاست دردناک در پشت یا گردن است. تزریق می تواند التهاب و درد را تسکین دهد. همچنین می تواند به عنوان یک آزمایش تشخیصی برای تعیین اینکه کدام مفصل باعث درد می شود استفاده شود.

تزریقات مفصلی:

در طی این روش، داروهای کورتیکواستروئید و بی حس کننده به زانو، لگن، مچ پا، شانه، آرنج یا دست تزریق می‌شود. این تزریق احتمالاً باعث کاهش موقت درد می‌شود که می‌تواند شما را قادر به کار، از سرگیری فعالیت‌های روزانه و انجام فیزیوتراپی کند.

تزریق مفصل ساکروایلیاک (SI):

در طی این روش پزشک یک داروی کورتیکواستروئید و بی‌حس کننده را به مفصل بزرگ در ناحیه کمر و باسن تزریق می‌کند. این تزریق درد را تسکین می‌دهد و به تشخیص اینکه آیا مفصل SI باعث درد شما می‌شود یا اینکه درد از محل دیگری منشأ می گیرد کمک می‌کند.

تزریق بلوک عصبی:

این روش برای تعیین اینکه آیا درد شما از یک عصب یا مفصل است استفاده می‌شود. تزریق ماده بی‌حسی روی گیرنده درد یا نزدیک آن انجام می‌شود. طی چند ساعت آینده، بیماران تسکین درد خود را حس می‌کنند. اگر بلوک موفقیت آمیز باشد، ممکن است ابلیشن با فرکانس رادیویی توصیه شود.

فرسایش با فرکانس رادیویی (ریزوتومی):

اگر بلوک عصبی موفقی داشته باشید، این روش ممکن است توصیه شود. پزشک یک جریان فرکانس رادیویی را برای سوزاندن اعصاب حسی اطراف مفصل دردناک اعمال می‌کند و از رسیدن سیگنال های درد به مغز جلوگیری می‌کند. مزایای مورد انتظار فرسایش با فرکانس رادیویی شامل تسکین درد است که ممکن است از 6 ماه تا بیش از 2 سال، به شما امکان می‌دهد راحت کار کنید و در فعالیت‌های روزانه شرکت کنید.

آزمایش محرک طناب نخاعی:

این آزمایش شامل قرار دادن موقت الکترودهایی است که پالس‌های الکتریکی را به نخاع می‌رساند. الکترودها به دستگاه کوچکی که شبیه ضربان ساز است وصل می‌شوند. اگر پالس‌های الکتریکی با موفقیت سیگنال‌های درد را نادیده بگیرند و در نتیجه درد را کاهش دهند، آزمایش موفقیت آمیز تلقی می‌شود. سپس الکترودها و دستگاه محرک را می‌توان با جراحی کاشت.

طب‌فیزیکی و توانبخشی

تماشا کنید: رضایت بیماران پس از تزریق داخل مفصلی

پزشکان روانپزشکی درمان را بر اساس ارزیابی کامل تاریخچه پزشکی بیمار یا گزارش‌های عصبی، اشعه ایکس و آزمایش‌های آزمایشگاهی برنامه ریزی می‌کنند. آنها می‌توانند از الکترومیوگرافی (EMG) و آزمایش‌های هدایت عصبی برای ارزیابی عملکرد عصب و عضله استفاده کنند. درمان طب‌فیزیکی و توانبخشی ممکن است شامل هر ترکیبی از موارد زیر باشد: دارو، فیزیوتراپی، کاردرمانی، ماساژ، ورزش، تزریق ستون فقرات و موارد دیگر.
در هماهنگی با تیم طب‌فیزیکی و توانبخشی، هدف بهبود عملکرد در فعالیت‌های روزانه است. پیشرفت شما به دقت پیگیری می‌شود تا زمانی که علائم شما برطرف شود یا تثبیت شود. در برخی موارد، علائم پیشرفت می‌کنند، که نشان می‌دهد ممکن است جراحی مورد نیاز باشد. در این صورت، پزشک طب‌فیزیکی و توانبخشی شما می‌تواند شما را برای ارزیابی بیشتر به یک جراح ارجاع دهد.https://youtu.be/vXRr_c28JfE?si=kqTSlTVTnPV30nPz

درد‌ مفصل‌ ساکروایلیاک (SI)

مفصل‌ ساکروایلیاک(SI) در ناحیه کمر و باسن احساس می‌شود. درد ناشی از آسیب یا آسیب به مفصل بین ستون فقرات و لگن است. درد‌ساکروایلیاک می‌تواند شرایط دیگری مانند فتق دیسک یا مشکل لگن را تقلید کند. تشخیص دقیق برای تعیین منبع درد مهم است. برای مدیریت علائم ابتدا از فیزیوتراپی، تمرینات کششی، داروهای ضد درد و تزریق مفاصل استفاده می‌شود. ممکن است جراحی برای جوش دادن مفصل و توقف حرکت دردناک توصیه شود.

درد‌مفصل‌ساکروایلیاک چیست؟

مفصل‌ ساکروایلیاک بین استخوان‌های ایلیاک و ساکروم قرار دارند و ستون فقرات را به باسن متصل می‌کنند. این دو مفصل حمایت و پایداری می‌کنند و نقش مهمی در جذب ضربه هنگام راه رفتن و بلند کردن دارند. از پشت، مفصل‌ ساکروایلیاک در زیر کمر قرار دارند که در آن دو فرورفتگی قابل مشاهده است.
رباط‌ها و عضلات قوی از مفصل‌ ساکروایلیاک حمایت می‌کنند. برای انعطاف طبیعی بدن، مقدار بسیار کمی حرکت در مفصل وجود دارد. با افزایش سن استخوان‌های ما آرتروز می‌شوند و رباط ها سفت می‌شوند. هنگامی که غضروف فرسوده می‌شود، استخوان‌ها ممکن است به هم ساییده شوند و باعث درد شوند. مفصل‌ ساکروایلیاک یک مفصل سینوویال پر از مایع است. این نوع مفصل دارای انتهای عصبی آزاد است که در صورت تحلیل رفتن یا عدم حرکت صحیح مفصل می تواند باعث درد مزمن شود.
درد‌ مفصل‌ ساکروایلیاک بسته به وسعت و علت آسیب از خفیف تا شدید متغیر است. درد حاد مفصلSI به طور ناگهانی رخ می‌دهد و معمولاً طی چند روز تا چند هفته بهبود می‌یابد. درد مزمن مفصلSI برای بیش از سه ماه ادامه دارد. ممکن است همیشه احساس شود یا با فعالیت‌های خاص بدتر شود.

مفصل‌ ساکروایلیاک

مفصل‌ ساکروایلیاک

 

علائم  درد مفصل‌ ساکروایلیاک چیست؟

علائم و نشانه‌های درد مفصل‌ ساکروایلیاک از قسمت تحتانی کمر و باسن شروع می‌شود و ممکن است به قسمت تحتانی لگن، کشاله ران یا بالای ران تابش کند. در حالی که درد معمولا یک طرفه است، می تواند در هر دو طرف ایجاد شود. بیماران همچنین ممکن است بی حسی یا گزگز در ساق پا یا احساس ضعف در ساق پا را تجربه کنند.
علائم ممکن است با نشستن، ایستادن، خوابیدن، راه رفتن یا بالا رفتن از پله بدتر شود. اغلب مفصل‌ ساکروایلیاک هنگام نشستن یا خوابیدن در سمت آسیب دیده دردناک است. برخی افراد در ماشین سواری یا ایستادن، نشستن یا راه رفتن زیاد مشکل دارند. درد می تواند با حرکات انتقالی (از نشستن به ایستادن)، ایستادن روی یک پا یا بالا رفتن از پله‌ها بدتر شود.

مطالعه کنید: کمر‌درد شدید و علل آن

علل چیست؟

زمانی که رباط‌ها خیلی شل یا خیلی سفت شوند، مفصلSI می‌تواند دردناک شود. این می‌تواند در نتیجه سقوط، آسیب کار، تصادف رانندگی، بارداری و زایمان، یا جراحی لگن ستون فقرات (لامینکتومی، فیوژن کمری) رخ دهد.
درد‌مفصل‌ساکروایلیاک زمانی رخ می‌دهد که حرکت در لگن در هر دو طرف یکسان نباشد. حرکت ناهموار ممکن است زمانی رخ دهد که یک پا بلندتر یا ضعیف‌تر از دیگری باشد یا با آرتریت در مفصل ران یا مشکلات زانو باشد. بیماری‌های خودایمنی مانند:
اسپوندیلوآرتریت محوری، و شرایط بیومکانیکی
مانند:
پوشیدن چکمه پیاده‌روی پس از جراحی پا، مچ پا یا کفش‌های غیرحمایت‌کننده، می‌توانند منجر به ساکروایلیاک دژنراتیو شوند.

چگونه تشخیص داده می شود؟

معاینه پزشکی به تعیین اینکه آیا مفصل‌SI منبع درد شما است یا خیر کمک می‌کند. ارزیابی شامل تاریخچه پزشکی و معاینه فیزیکی است. پزشک شما تمام اطلاعاتی را که ارائه کرده اید، از جمله هرگونه سابقه آسیب، محل درد و مشکلات ایستادن یا خوابیدن، در نظر می‌گیرد.
آزمایشات خاصی برای تعیین اینکه آیا مفصل‌SI منبع درد است یا خیر وجود دارد. ممکن است از شما خواسته شود در موقعیت‌های مختلف بایستید یا حرکت کنید و به جایی که احساس درد می‌کنید اشاره کنید. پزشک ممکن است مفاصل شما را دستکاری کند یا روی مفصل‌SI احساس حساسیت کند.
ممکن است برای کمک به تشخیص و بررسی سایر مشکلات مربوط به ستون فقرات و لگن، مطالعات تصویربرداری مانند اشعه ایکس، سی تی یا ام آر آی تجویز شود.
ممکن است یک تزریق تشخیصی مفصل‌SI برای تایید علت درد انجام شود. مفصلSI با یک داروی بی‌حس کننده موضعی و کورتیکواستروئید تزریق می‌شود. تزریق با استفاده از فلوروسکوپی اشعه ایکس برای اطمینان از قرار دادن دقیق سوزن در مفصل‌SI انجام می‌شود. سطح درد شما قبل از تزریق و 20 تا 30 دقیقه بعد از تزریق ارزیابی می‌شود و در هفته بعد کنترل می‌شود. درگیری مفصل‌ساکروایلیاک در صورتی تایید می‌شود که سطح درد شما بیش از 75 درصد کاهش یابد. اگر سطح درد شما بعد از تزریق تغییر نکرد، بعید است که مفصل‌SI دلیل کمردرد شما باشد.

چه درمان‌هایی برای درد مفصل‌ ساکروایلیاک در دسترس هستند؟

درمان‌های غیرجراحی: فیزیوتراپی، دستکاری کایروپراکتیک و تمرینات کششی به بسیاری از بیماران کمک می‌کند. برخی از بیماران ممکن است به داروهای ضد التهاب خوراکی یا چسب‌های موضعی، کرم ها، مرهم یا بریس های مکانیکی نیاز داشته باشند.
تزریق مفاصل: استروئیدها می‌توانند تورم و التهاب اعصاب را کاهش دهند. تزریق مفاصل یک روش کم تهاجمی است که شامل تزریق یک کورتیکواستروئید و یک داروی بی‌حس کننده به مفصل دردناک است. در حالی که نتایج موقتی هستند، اگر تزریق مفید باشد، می‌توان آن را تا سه بار در سال تکرار کرد.
بلوک‌‌عصبی: تزریق به مفاصل یا اعصاب گاهی اوقات “بلوک” نامیده می‌شود. تزریق موفقیت آمیز مفصلSI ممکن است نشان دهنده این باشد که شما می‌توانید از بلوک رادیوفرکانسی بهره‌مند شوید. (روشی که از جریان الکتریکی برای از بین بردن رشته های عصبی حامل سیگنال های درد در مفصل استفاده می کند).
جراحی: اگر درمان‌های غیرجراحی و تزریق‌های مفصلی باعث تسکین درد نشوند، پزشک شما ممکن است جراحی فیوژن مفصلSI با حداقل تهاجم را توصیه کند. جراح از طریق یک برش کوچک، ایمپلنت‌های تیتانیوم (فلزی) و مواد پیوند استخوان را برای تثبیت مفصل و تقویت رشد استخوان قرار می‌دهد. عمل جراحی حدود یک ساعت طول می‌کشد. بیمار ممکن است همان روز یا روز بعد به خانه برود. تا چند هفته پس از جراحی، بیمار نمی تواند تمام وزن را در سمت عمل شده تحمل کند و باید از عصا برای حمایت استفاده کند.

بهبودی و پیشگیری از درد مفصل‌ ساکروایلیاک

نگرش مثبت، فعالیت منظم و بازگشت سریع به کار، همه عناصر بسیار مهم بهبودی هستند. اگر در ابتدا نمی توان وظایف شغلی معمولی را انجام داد. ممکن است وظایف تغییر یافته (سبک یا محدود) برای مدت محدودی تجویز شود.
پیشگیری کلید جلوگیری از عود است:

  • تکنیک‌های صحیح بلند کردن
  • وضعیت مناسب در هنگام نشستن، ایستادن، حرکت و خوابیدن
  • ورزش منظم همراه با کشش و تقویت
  • منطقه کار ارگونومیک
  • تغذیه خوب، وزن سالم، توده بدنی بدون چربی
  • تکنیک های کنترل استرس و آرامش
  • سیگار کشیدن ممنوع

بیشتر مطالعه کنید:تزریق اپیدورال

درمان های مداخله ای شامل موارد زیر است:

پرولوتراپی

این شامل تزریق موادی مانند دکستروز و پلاسمای غنی از پلاکت به مفصل است.

تزریق استروئید

خارج مفصلی یا داخل مفصلی. خارج از مفصلی یا ترکیبی به تزریق فقط داخل مفصلی ترجیح داده می شود.

عصب کشی با فرکانس رادیویی

شامل ضایعه اعصاب شاخه جانبی است که مفصل ساکروایلیاک را عصب می کند. مساحت فرسایش با دستگاه های فرکانس رادیویی دوقطبی و خنک شده افزایش می یابد. اشکال این است که عصب کشی با فرکانس رادیویی فقط اعصاب خلفی را مورد توجه قرار می دهد. به اعصاب قدامی نمی پردازد.
فرکانس رادیویی پالسی فرکانس رادیویی معمولی اعصاب را از بین می برد. از سوی دیگر، فرکانس رادیویی پالسی، یک میدان الکتریکی ایجاد می کند که انتقال درد را در فیبرهای A-delta و C تغییر می دهد.
موارد سرکش ممکن است نیاز به مداخله جراحی داشته باشند. با این حال، نتایج به طور یکسان دلگرم کننده نیستند. شوتز و همکاران نشان دادند که 82 درصد از بیماران پس از جراحی ناراضی بودند و 65 درصد نیاز به جراحی مجدد داشتند. تکنیک‌های اخیر با ایمپلنت‌های مثلثی نتایج بهتری داشته‌اند، اما نتایج طولانی‌مدت انتظار می‌رود.https://youtu.be/utvuEza5Kk0?si=Qt2XSyz77mx_8UY5

تزریق‌ کورتون چیست؟

تزریق‌ کورتون (استروئید) یک روش کم تهاجمی است که می‌تواند به طور موقت درد ناشی از یک مفصل ملتهب را تسکین دهد. علت درد مفاصل (آرتریت، آسیب، دژنراسیون) به خوبی شناخته نشده است. این روش دو هدف دارد. اول، می ‌توان از آن به عنوان یک آزمایش تشخیصی استفاده کرد تا ببیند آیا درد واقعاً از مفصل می‌آید یا خیر. دوم، می‌توان از آن به عنوان درمانی برای تسکین التهاب و درد ناشی از شرایط مختلف استفاده کرد.

تزریق‌کورتون داخل مفصلی چیست؟

تزریق‌ کورتون شامل یک کورتیکواستروئید (به عنوان مثال، تریامسینولون، متیل پردنیزولون، دگزامتازون) و یک عامل بی‌حس کننده (مانند لیدوکائین یا بوپیواکائین) است. داروها به مفصل دردناک، داخل کپسول مفصلی تزریق می‌شوند.

تزریق‌ کورتون می‌تواند التهاب را کاهش دهد و زمانی که مستقیماً در ناحیه دردناک تزریق شود می‌تواند مؤثر باشد. تسکین درد می‌تواند از روزها تا سال‌ها طول بکشد و به شما اجازه می‌دهد تا با فیزیوتراپی و یک برنامه ورزشی، وضعیت شما بهبود یابد.

تزریق‌ کورتون را می‌توان در مناطق زیر انجام داد:

  • مفاصل فاست ستون‌فقرات
  • مفصل ساکروایلیاک و دنبالچه
  • مفصل ران
  • شانه، آرنج و دست
  • زانو، مچ پا و پا

چه کسی کاندید تزریق کورتون است؟

اگر درد ناشی از التهاب مفصل دارید، ممکن است از تزریق‌ کورتون بهره‌مند شوید. به طور معمول، تزریق مفصل برای کسانی که به سایر درمان‌های محافظه کارانه مانند داروهای ضدالتهاب خوراکی، استراحت یا فیزیوتراپی پاسخ نمی‌دهند، توصیه می‌شود.

تزریق‌ کورتون که با استفاده از راهنمای فلوروسکوپی (اشعه ایکس) انجام می‌شود، نباید در افرادی که عفونت دارند، باردار هستند یا مشکلات خونریزی دارند انجام شود. تزریق ممکن است کمی سطح قند خون را در بیماران دیابتی افزایش دهد. همچنین ممکن است به طور موقت فشار خون یا فشار چشم را برای بیماران مبتلا به گلوکوم افزایش دهد. شما باید این موضوع را با پزشک خود در میان بگذارید.

چه کسی این روش را انجام می‌دهد؟

انواع پزشکانی که تزریقات مفصلی را انجام می‌دهند عبارتند از: متخصص طب‌فیزیکی (PM&R)، رادیولوژیست، متخصص بیهوشی، متخصص مغز و اعصاب و جرا،

اقدامات قبل از درمان

پزشکی که این روش را انجام خواهد داد، تاریخچه پزشکی و مطالعات تصویربرداری قبلی شما را بررسی می‌کند تا بهترین مکان را برای تزریق برنامه ریزی کند. برای پرسیدن هرگونه سوالی که ممکن است در این قرار ملاقات داشته باشید آماده باشید.

بیمارانی که آسپرین یا داروهای رقیق کننده خون مصرف می‌کنند ممکن است نیاز به قطع مصرف آن چند روز قبل از عمل داشته باشند. هر دارویی را با پزشک خود در میان بگذارید، از جمله فردی که دارو را تجویز کرده و پزشکی که تزریق را انجام می‌دهد.

این روش معمولاً در مجموعه‌های ویژه سرپایی انجام می‌شود که به فلوروسکوپی دسترسی دارد. بهتراست که در روز تزریق، همراه داشته باشید و تنها نباشید.

در طول درمان چه اتفاقی می افتد؟

در زمان انجام عمل، از شما خواسته می‌شود که فرم‌های رضایت را امضا کنید، داروهایی را که در حال حاضر مصرف می‌کنید فهرست کنید و اگر به دارو حساسیت دارید. این روش ممکن است 15 تا 45 دقیقه طول بکشد و پس از آن یک دوره نقاهت طول بکشد.

مرحله 1: آماده کردن بیمار

بیمار روی تخت زیر اشعه ایکس دراز می‌کشد. از بی‌حسی موضعی برای بی‌حس کردن ناحیه درمان استفاده می‌شود، بنابراین ناراحتی در طول عمل به حداقل می‌رسد. بیمار در طول عمل بیدار و آگاه می‌ماند تا بازخورد خود را به پزشک ارائه دهد.

مرحله 2: وارد‌کردن سوزن در تزریق‌ کورتون

در این شیوه تزریق‌ کورتون با کمک فلوروسکوپ (اشعه ایکس ویژه)، پزشک یک سوزن توخالی را از طریق پوست و به ناحیه مسئول درد هدایت می‌کند. فلوروسکوپی به پزشک اجازه می‌دهد تا سوزن را در زمان واقعی بر روی مانیتور فلوروسکوپ تماشا کند تا اطمینان حاصل شود که سوزن به محل مورد نظر می‌رود. کنتراست ممکن است برای تایید محل صحیح سوزن تزریق شود. مقداری ناراحتی رخ می‌دهد، اما بیماران بیشتر از درد احساس فشار می‌کنند.

مرحله 3: تزریق دارو

هنگامی که سوزن به درستی قرار‌گرفت، داروهای بی‌حس کننده و کورتیکواستروئید به داخل کپسول مفصلی تزریق می‌شود. سپس سوزن برداشته می‌شود. بسته به محل درد ممکن است یک یا چند مفصل تزریق شود.

بعد از تزریق‌ کورتون چه اتفاقی می‌افتد؟

اکثر بیماران بلافاصله پس از عمل می‌توانند راه بروند. پس از مدت کوتاهی تحت نظربودن، معمولاً می‌توانید کلینیک یا مطب را ترک کنید. یک نفر باید شما را به خانه برساند.

بیماران معمولاً روز بعد فعالیت کامل خود را از سر می‌گیرند. درد اطراف محل تزریق ممکن است با استفاده از یخ و مصرف یک مسکن خفیف (تیلنول) تسکین یابد.

ممکن است بخواهید میزان درد خود را طی دو هفته آینده در یک دفترچه یادداشت کنید. ممکن است با از بین رفتن داروی بی‌حس‌کننده و قبل از شروع اثر کورتیکواستروئید، متوجه افزایش جزئی درد شوید.

 

مطالعه کنید: نحوه تزریق کورتون در فضای اپیدورال

نتایج پس از تزریق‌ کورتون

اگر مفصلی که درمان شده منبع درد باشد، ممکن است دو تا هفت روز پس از تزریق متوجه تسکین درد شوید. درد ممکن است برای چند روز تا چند ماه کاهش یابد و به شما امکان می‌دهد تا فیزیوتراپی را انجام‌دهید. اگر تزریقات مفید بود و بعداً عود درد را تجربه کردید، تزریق‌کورتون را می‌توان تکرار کرد. اگر تسکین درد را تجربه نکردید، گزینه‌های درمانی دیگری ممکن است در دسترس باشد.

خطرات تزریق‌ کورتون چیست؟

با خطرات کمی، تزریق‌ کورتون به مفصل به عنوان یک درمان غیر‌جراحی مناسب برای برخی از بیماران در نظر گرفته می‌شود. خطرات احتمالی مرتبط با قرار‌دادن سوزن شامل خونریزی، عفونت، واکنش آلرژیک، سردرد و آسیب عصبی (نادر) است. عوارض جانبی کورتون ممکن است باعث افزایش موقت وزن، احتباس آب، گرگرفتگی، نوسانات خلقی یا بی‌خوابی و افزایش سطح قند خون در بیماران دیابتی شود. این اثرات معمولاً در عرض 7-10 روز ناپدید می‌شوند. بیمارانی که تحت درمان بیماری‌های مزمن (مانند بیماری قلبی، دیابت، آرتریت روماتوئید، گلوکوم، فشار خون کنترل نشده) هستند یا کسانی که نمی‌توانند به طور موقت داروهای ضد انعقاد را قطع کنند، باید برای ارزیابی خطر با پزشک شخصی خود مشورت کنند.

 

تماشا کنید:میزان رضایت بیماران پس از تزریق‌کورتون در کلینیک درد مهرگان