تنگی کانال نخاعی می‌تواند باعث ایجاد درد متناوب کمر، بازو یا پاهای شما بشود. علایمی که در این مقاله ذکر می‌شود ممکن است نشان دهنده تنگی کانال نخاعی باشد.

تنگی کانال نخاعی زمانی اتفاق می‌افتد که دهانه‌های استخوانی اعصاب نخاعی (فورامن) و یا طناب نخاعی (کانال مرکزی) باریک شوند. باریک شدن این کانال باعث فشار بر روی اعصاب نخاعی می‌شود. تنگی کانال نخاعی وضعیتی است که بیشتر در افراد بالای 60 سال رخ می دهد و با افزایش سن بدتر می‌شود.

علامت‌های تنگی کانال نخاعی

در اینجا 6 علامت و نشانه معمولی وجود دارد که اگر مشکوک هستید که درد شما ناشی از تنگی کانال نخاعی است باید مراقب آنها باشید. علائم این بیماری بستگی به نوع و محل تنگی کانال دارد.

تنگی کانال نخاعی در ام ار آی

1.لنگیدن نوروژنیک

اگر عصب در کانال فشرده شود، لنگیدن ناشی از اختلال عملکرد عصبی رخ می‌دهد. معمولاً دارای ویژگی های زیراست:

.درد و یا بی حسی مداوم در پاها درهنگام ایستادن

• افزایش درد ویا بی حسی در پاها هنگام راه رفتن در فواصل متغیر و یا هنگام خم شدن ستون فقرات به عقب
• مشکل درانجام تمرینات یا فعالیت های عمودی
• بهبود یا رفع درد و یا بی حسی با استراحت

درد لنگیدن نوروژنیک معمولاً زمانی که ستون فقرات خود را به جلو خم می‌کنید، تسکین می‌یابد. مانند زمانی که به سبد خرید یا واکر تکیه داده‌اید. همچنین در حالت چمباتمه زدن، نشستن و خم شدن به جلو.

پزشک شما احتمالاً باید این درد را از لنگش عروقی که می تواند لنگش عصبی را تقلید کند، متمایز کند

2.سیاتیک

فشرده شدن ریشه های عصبی در قسمت پایین کمر منجر به رادیکولوپاتی کمری یا سیاتیک می‌شود. البته بستگی به ریشه های عصبی آسیب دیده دارد. سیاتیک به صورت درد و ضعف عصبی است که معمولاً در یک پا احساس می‌شود.

درد ممکن است در ناحیه کمر، باسن، ران، ساق پا ایجاد شود. احساس سوزن سوزن شدن، گزگز، ضعف ویا بی حسی نیز ممکن است در نواحی تحت تاثیر درد رخ دهد.

3. افتادگی پا

فشار بر ریشه‌های عصبی L4 و L5 درد ایجاد می‌کند. این فشار در قسمت تحتانی ستون فقرات، باعث ضعف حرکتی در پا و به دنبال آن افتادن پا می‌شود. بیمار ممکن است به طور غیرارادی پای خود را بکشد.

فشردگی ریشه عصبی S1 ممکن است باعث ضعف در حین راه رفتن روی انگشتان پا شود.

فوت دراپ

4.مشکلات راه رفتن

بسته به محل آن در ستون فقرات می‌تواند راه رفتن را تحت تاثیر قرار دهد. به عنوان مثال:

• تنگی کانال نخاعی (در ناحیه کمر) ممکن است به دلیل افتادگی پا باعث مشکلات راه رفتن شود. این عارضه همچنین ممکن است باعث ضعف در عضلات ران و ساق پا، مانند عضلات چهارسر ران و ساق پا شود.
• تنگی کانال نخاعی (درناحیه گردن) همراه با فشردگی طناب نخاعی ممکن است باعث ایجاد مشکل در حفظ تعادل در حین راه رفتن، به خصوص در تاریکی شود.

تغییرات در راه رفتن ممکن است درابتدا به‌ قدری ظریف باشد که نتوان متوجه آن شد. با گذشت زمان، این وضعیت ممکن است با کاهش چشمگیری روبرو شود.

5.تیرکشیدن درد دربازو

تنگی‌کانال نخاعی ممکن است باعث سوزش خفیف تا متوسط ​​یا درد شوک مانند در گردن، شانه و یا بازو شود. احساسات غیر طبیعی، مانند گزگز، خزیدن، و یا بی‌ حسی ممکن است در هر دو دست احساس شود. بازوها و دست ها ممکن است احساس ضعف کنند.

6.مهارت‌های حرکتی ظریف

تنگی کانال نخاعی در ستون فقرات گردنی هم به وجود می‌آید. به دنبال این تنگی، در انجام کارهایی که شامل مهارت های حرکتی ظریف دست است اختلال ایجاد می‌شود. حرکاتی مانند بستن دکمه های پیراهن، مشکل می‌شود. در مراحل پیشرفته ممکن است نوشتن با مشکل مواجه شود. در نهایت در دست گرفتن خودکار غیرممکن می‌شود.

اگر این علائم آشنا به نظر می‌رسد، با پزشک خود مشورت کنید، زیرا این بیماری ممکن است بدون درمان بدتر شود.

علائم هشدار و علائم تنگی نخاعی

به ندرت، تنگی شدید کانال نخاعی ممکن است باعث علائم هشدار، مانند بی‌اختیاری روده ویا مثانه، بی حسی در قسمت داخلی ران‌ها و ناحیه تناسلی و یا ضعف شدید در هر دو پا شود.

این علائم نشان دهنده یک بیماری جدی پزشکی است. سندروم دم اسب باید فورا درمان شود. چون ممکن است عوارض جبران ناپذیر بگذارد.

مطالعه کنید: جراحی لامینکتومی کمری در تنگی کانال نخاعی

گزینه‌های درمان تنگی کانال نخاعی

تشخیص دقیق توسط یک پزشک متخصص برای تعیین علت زمینه ای تنگی‌کانال نخاعی ضروری است. بسته به علت و شدت آن، پزشک درمان می‌کند. درمانهای غیرجراحی مانند فیزیوتراپی، داروهای تسکین دهنده درد و یا اصلاح فعالیت انجام می‌شود. گاهی ممکن است روش‌های کم تهاجمی مانند تزریق استروئید اپیدورال توصیه شود. جراحی به ندرت به عنوان درمان خط اول توصیه می شود مگر اینکه علائم شدید یا نقص عصبی وجود داشته باشد.

تماشا کنید:

بررسی اجمالی درد دنبالچه

درد دنبالچه در پایین ستون فقرات، ناحیه‌ای به نام دنبالچه است. درد می‌تواند ناشی از زمین خوردن، زایمان، نشستن زیاد یا در موارد نادر تومور باشد. تشخیص اغلب شامل رد سایر شرایطی است که باعث درد در نزدیکی دنبالچه می‌شود. زخم دنبالچه ممکن است هفته‌ها تا ماه‌ها طول بکشد تا بهبود یابد. اکثر بیماران با نشستن روی یک بالشتک شکل دار، فیزیوتراپی و تزریق استروئید به مفصل بهبود می‌یابند.

درد دنبالچه یا کوکسیداینیا چیست؟

دنبالچه که در پایه ستون فقرات قرار دارد از 3 تا 5 مهره استخوانی تشکیل شده است. با رباط ها و ماهیچه‌های قوی به ساکروم می‌چسبد.
درد در دنبالچه بسته به وسعت و علت آسیب از خفیف تا شدید متغیر است.
اگر درد حاد به طور ناگهانی رخ می دهد و معمولاً طی چند روز تا چند هفته بهبود می یابد.
درد مزمن ممکن است کسل کننده و دردناک باشد. ناشی از التهاب است و بیش از سه ماه ادامه دارد.

درد دنبالچه

علائم درد دنبالچه چیست؟

درد دنبالچه معمولا در ناحیه بین باسن به وجو می‌آید. به خصوص هنگام نشستن می‌تواند دردناک باشد. برخی افراد در سوار شدن به ماشین مشکل دارند. درد ممکن است همیشه احساس شود یا با فعالیت‌هایی که بر روی دنبالچه فشار وارد می کند، مانند: دوچرخه سواری یا اسب سواری، بدتر شود. درد همچنین هنگام حرکت از حالت نشسته به حالت ایستاده یا بالعکس می‌تواند بدتر شود.

علت ایجاد درد دنبالچه چه می‌تواند باشد؟

دنبالچه ممکن است در اثر افتادن ناگهانی، زایمان، خم شدن بیش از حد هنگام نشستن، دررفتگی جزئی یا خار استخوانی آسیب ببیند. چاقی خطر درد را افزایش می دهد، زیرا فشار بیشتری را روی استخوان آن وارد می‌کند. درد همچنین می تواند بدون دلیل شناخته شده ایجاد شود. در زنان بیشتر از مردان رخ می‌دهد و می‌تواند در هر سنی رخ دهد.

روش تشخیص درد دنبالچه چیست؟

ارزیابی شامل تاریخچه پزشکی و معاینه فیزیکی است. پزشک متخصص درمان درد دنبالچه تمام اطلاعاتی را که ارائه می‌دهید، از جمله سابقه آسیب، محل درد و مشکلات ایستادن یا نشستن را در نظر می‌گیرد. ممکن است از شما خواسته شود در موقعیت‌های مختلف بایستید یا حرکت کنید و به جایی که احساس درد می‌کنید اشاره کنید.
آزمایشات خاص به تعیین اینکه آیا دنبالچه منشا درد شماست یا خیر کمک می‌کند. معاینه رکتوم می‌تواند به رد احتمال کیست کمک کند. ممکن است برای کمک به تشخیص و بررسی مشکلات بالای ستون فقرات، مطالعات تصویربرداری مانند اشعه ایکس، CT  یا MRI تجویز شود. سایر بیماری‌هایی که می‌توانند شبیه این مشکل یا کوکسیدینیا باشند عبارتند از سیاتیک، زونای باسن، ساکروایلییت یا شکستگی.

مطالعه کنید: تزریق اپیدورال لگن

چه درمان‌هایی برای این بیماری در دسترس هستند؟

درمان غیر جراحی:

یک “بالشتک راحتی” با شکلی که یک بریدگی زیر دنبالچه دارد، اغلب اولین خط درمان است. اگر حرکات روده باعث افزایش درد شود، تغییرات رژیم غذایی (افزایش فیبر) و نرم‌کننده‌های مدفوع می‌تواند مفید باشد. برخی از بیماران ممکن است به داروهای ضد التهاب خوراکی یا چسب‌های موضعی، کرم‌ها یا پماد ضد درد نیاز داشته باشند.

فیزیوتراپی:

فیزیوتراپیست می‌تواند یک درمان کششی برای کاهش سفتی عضلات اطراف دنبالچه ایجاد کند. آنها همچنین می‌توانند تکنیک‌های موبیلیزاسیون را در اطراف دنبالچه و لگن برای کمک به کاهش درد ناشی از جای زخم یا سفتی انجام دهند. تمریناتی را در خانه برای تقویت ناحیه دنبالچه و کف لگن انجام دهید.

ورزش عضلات دنبالچه:

به پشت دراز بکشید و هر دو زانو را خم کنید. ماهیچه‌های شکم خود را در حالی که ناف را به سمت ستون فقرات فرو برده‌اید، سفت کنید ولی نفس خود را حبس نکنید. 15 تکرار، 5-10 ثانیه نگه دارید، 3 بار در روز.

تمرینات کگل:

ماهیچه‌های کف لگن خود را منقبض کنید انگار می‌خواهید جلوی جریان ادرار را بگیرید. عضلات کف لگن را منقبض و بلند کنید. 15 تکرار، 2-4 ثانیه نگه دارید، 3 بار در روز

درمان خانگی عفونت رحم و کمر درد

تزریق مفاصل:

استروئیدها می توانند برای کاهش تورم و التهاب اعصاب درد دنبالچه مفید باشند. تزریق مفاصل یک روش کم تهاجمی است که در آن پزشک یک کورتیکواستروئید و یک داروی بی‌حس کننده ضد درد را به مفصل دردناک تزریق می‌کند. نتایج معمولا موقتی هستند، اما اگر تزریق مفید باشد، می‌توان آن را تا 3 بار در سال تکرار کرد. (جهت مشاوره برای درمان این مشکل می‌توانید از طریق شماره مستقیم کلینیک درد مهرگان تماس بگیرید.)

بلوک عصبی:

تزریق به اعصاب بلوک یا به طور خاص‌تر، بلوک‌های گانگلیونی یکی از روش‌های مفید درمان درد دنبالچه می‌باشد. تزریق‌های موفقیت‌آمیز نشان می‌دهد که می‌توانید از عصب‌کشی با فرکانس رادیویی یا آر اف سود ببرید. روشی که از جریان الکتریکی برای از بین بردن رشته‌های عصبی حامل سیگنال‌های درد در مفصل استفاده می‌کند.

جراحی باز برای درمان درد دنبالچه:

در موارد نادر، اگر درمان‌های غیرجراحی و تزریق‌ها باعث تسکین درد نشوند، برداشتن دنبالچه با جراحی توصیه می‌شود.

مطالعه کنید: تزریق بلوک عصبی

پیشگیری از ایجاد درد دنبالچه

شما می‌توانید با اتخاذ وضعیت مناسب، با اجتناب از نشستن طولانی مدت و با اجتناب یا به حداقل رساندن فعالیت دردناک، از ناحیه دنبالچه محافظت کنید. انجام ندادن حرکاتی که باعث درد می‌شود، نگرش مثبت، فعالیت منظم و بازگشت سریع به کار از عناصر مهم بهبودی هستند. اگر در ابتدا نمی‌توانید وظایف شغلی معمول خود را انجام دهید، شغل خود را برای مدتی محدود تغییر دهید.

راه‌های پیشگیری از بازگشت درد دنبالچه:

•          وضعیت مناسب در هنگام نشستن، ایستادن، حرکت کردن
•          ورزش منظم همراه با کشش و تقویت
•          تجهیزات و روش‌های مناسب در صورت شرکت در ورزش‌های سنگین
•          استفاده از کمربند ایمنی در سفر
•          یک محل کار استاندارد
•          تغذیه خوب، وزن مناسب، کاهش چربی بدن
•          تکنیک‌های کنترل استرس و آرامش
•          سیگار کشیدن ممنوع

ویدئو را تماشا کنید: چرا تزریق اپیدورال مفید است؟
اگر به هر دلیلی دچار این عارضه هستید، برای درمان آن می‌توانید با کلینیک فوق تخصصی درد مهرگان تماس بگیرید. یا با شماره مستقیم 02122873994 تماس بگیرید.

درمان درد (دنباله)

اگر کارهای ساده ای مانند تمرینات کف لگن و ایبوپروفن به درد (دنباله) شما کمک نکرده باشد، درمان های بیشتری در دسترس است.

2 درمانی که ممکن است ابتدا توصیه شود عبارتند از:

فیزیوتراپی – ماهیچه های اطراف دنبالچه را می توان برای کمک به کاهش درد دستکاری کرد
تزریق کورتیکواستروئید و بی حسی موضعی – به مفصلی که دنبالچه را به پایین ستون فقرات شما متصل می کند. معمولاً حداکثر 2 تزریق در ماه های متوالی انجام می شود
اگر فیزیوتراپی و تزریق به کاهش درد کمک نکرد، ممکن است جراحی برای برداشتن بخشی یا تمام دنبالچه شما توصیه شود.

علل درد دنبالچه (دنباله)

بارداری و زایمان
آسیب یا تصادف، مانند افتادن روی دنبالچه شما
فشار مکرر یا طولانی مدت روی دنبالچه – به عنوان مثال، پس از نشستن طولانی مدت در حین رانندگی یا دوچرخه سواری
وضعیت بد
اضافه وزن یا کم وزن بودن
حرکت بیش از حد مفصل (افزایش انعطاف پذیری) مفصلی که دنبالچه را به پایین ستون فقرات متصل می کند.
گاهی اوقات علت درد دنبالچه ناشناخته است.https://youtu.be/3B_Sh5qM76o?si=qGWuFkCqXYOgjlH0

تزریق کورتون به صورت داخل مفصلی یا تزریق اطراف بافتها و تاندونهای آسیب دیده می باشد. این روش سالیان متمادی بعنوان روشی موثر در کاهش درد و التهاب و درمان بیماران مبتلا به دردهای عضلانی اسکلتی کاربرد داشته و دارد.

کورتون بعنوان یک داروی جادویی امروزه در بسیاری از درمانهای پزشکی جایگاه بی رقیبی دارد. بندرت داروهای دیگر توانسته اند جایگزین مناسبی برای درمان با این داروی نه چندان سالم باشند. افزایش فشار خون، بالا رفتن قند خون، ضایعات پوستی، مشکلات قلبی، چشمی و نارسایی غده فوق کلیوی از عوارض تزریق کورتون هستند. این عوارض معمولا در مصرف مزمن این دارو ایجاد می شوند.

جایگزین تزریق کورتون

تلاشهای پزشکی بر یافتن جایگزین های موثر برای این دارو به جهت نحوه تزریق کورتون، استفاده از گاز اوزون را بعنوان روشی سالم در درمان دردهای مفصلی و عضلانی مطرح نموده است. استفاده از این گاز در پزشکی از حدود سی سال پیش در درمان بیماریهای مقاوم گوارشی شروع شد. امروزه از این گاز در درمان بسیاری از بیماریها، بهبودی زخم های مقاوم به درمان و درمان عفونت های مقاوم استفاده می شود.

• آیا در شانه هایتان درد دارید؟
• قادر به چرخش کامل بازوها و شانه ها نیستید؟
• آیا اخیرا متوجه محدودیت حرکتی شانه هایتان شده اید؟

آمپول کورتون

چرا کورتون استفاده کنیم

تزریق کورتیزون ممکن است در درمان آرتریت التهابی، مانند آرتریت روماتوئید، موثر باشد. آنها همچنین می توانند بخشی از درمان سایر شرایط باشند، از جمله:

کمر درد.
بورسیت
نقرس.
آرتروز.
آرتریت پسوریاتیک.
روماتیسم مفصلی.
تاندونیت.

عوارض جانبی تزریق کورتون

عوارض جانبی احتمالی تزریق کورتیزون با دوزهای بیشتر و استفاده مکرر افزایش می یابد. این مشکلات می تواند شامل موارد زیر باشد:

آسیب غضروف.
مرگ استخوان نزدیک
عفونت مفاصل
آسیب عصبی
گرگرفتگی کوتاه مدت صورت.
شعله ور شدن کوتاه مدت درد، تورم و تحریک در مفصل.
افزایش کوتاه مدت قند خون.
ضعیف شدن یا پارگی تاندون.
نازک شدن استخوان مجاور (پوکی استخوان).
نازک شدن پوست و بافت نرم اطراف محل تزریق.
سفید یا روشن شدن پوست اطراف محل تزریق.

آنچه می توانید انتظار داشته باشید

در حین تزریق کورتیزون

ممکن است ارائه دهنده مراقبت از شما بخواهد که لباس خود را بپوشید. سپس به گونه ای قرار می گیرید که سوزن را بتوان به راحتی در مفصل فرو کرد.

اطراف محل تزریق تمیز می شود. ارائه دهنده مراقبت همچنین ممکن است دارویی را اسپری کند که ناحیه ای را که سوزن وارد می شود بی حس کند. در برخی موارد، ارائه‌دهنده مراقبت از سونوگرافی یا نوعی اشعه ایکس به نام فلوروسکوپی برای مشاهده پیشرفت سوزن در داخل بدن استفاده می‌کند تا آن را در نقطه مناسب قرار دهد.

زمانی که سوزن وارد می شود، احتمالاً مقداری فشار احساس خواهید کرد. اگر ناراحتی زیادی دارید به ارائه دهنده مراقبت خود اطلاع دهید.

سپس دارو در محل تزریق رها می شود. به طور معمول، واکسن های کورتیزون شامل یک داروی کورتیکواستروئیدی برای تسکین درد، تورم و تحریک در طول زمان به علاوه یک داروی بیهوشی برای تسکین سریع درد است.

دیسک دژنراتیو گردن یکی از علل شایع گردن درد و درد شدید بازو است. زمانی ایجاد می شود که یک یا چند بالشتک دیسک در ستون فقرات گردنی به دلیل ساییدگی و پارگی می‌شکند.

ممکن است یک جزء ژنتیکی وجود داشته باشد که برخی افراد را مستعد سایش سریع‌تر کند. آسیب ممکن است تسریع شود و گاهی اوقات باعث ایجاد تغییرات دژنراتیو شود.

چگونه دیسک‌های گردنی می توانند تخریب شوند؟

معمولاً شش دیسک گردنی ژل مانند (یکی بین مهره های ستون فقرات گردنی) وجود دارد که ضربه را جذب و از ساییدگی استخوان های مهره ها به یکدیگر در حین حرکت گردن جلوگیری می کند.

دیسک، از یک لایه بیرونی سخت تشکیل شده است. این بافت انعطاف پذیر از رشته های غضروف تشکیل شده که به آن حلقه فیبروزوس گفته می‌شود. داخل آنولوس فیبروزوس بافت نرمی است. این بافت با ژل موکوپروتئینی به نام هسته پالپوس پر شده است. هسته خاصیت جذب ضربه را به دیسک می دهد.

دیسک گردن

در کودکان دیسک ها حدود 85 درصد آب هستند. دیسک ها به طور طبیعی در طول فرآیند پیری شروع به از دست دادن آب‌ می کنند. برخی تخمین‌ها نشان می‌دهند که محتوای آب دیسک معمولاً تا سن ۷۰ سالگی به 70 درصد کاهش می‌یابد، اما در برخی افراد دیسک می‌تواند با سرعت بیشتری آب خود را از دست بدهد.

از آنجایی که دیسک رطوبت خود را از دست می دهد، انعطاف پذیری کمتری ایجاد می کند و بیشتر مستعد ترک و پارگی می شود. دیسک قادر به ترمیم واقعی خود نیست زیرا منبع خون مستقیم ندارد (در عوض مواد مغذی و متابولیت ها را از طریق انتشار با مهره های مجاور از طریق صفحات انتهایی غضروفی دریافت می کند). به این ترتیب، پارگی دیسک یا بهبود نمی‌یابد. بافت اسکار ضعیف‌تری ایجاد می‌کند که پتانسیل شکستن مجدد را دارد.

دوره بیماری دژنراتیو دیسک گردن:

بیماری دژنراتیو دیسک گردن از نظر فنی یک بیماری نیست، بلکه توصیفی از فرآیند تخریبی است که دیسک های واقع در ستون فقرات گردنی طی می کنند. همه افراد در سنین بالا دچار دیسک های تحلیل رفته خواهند شد.

مطالعات نشان می دهد که تعداد زیادی از بزرگسالان هیچ علامتی مربوط به بیماری دژنراتیو دیسک را ندارند. حتی اگر درصد بالایی از این بزرگسالان هنوز علائم انحطاط دیسک را در MRI در جایی از ستون فقرات نشان می دهند. یک مطالعه نشان داد که حدود نیمی از افراد در اوایل 20 سالگی علائم تخریب دیسک در MRI را نشان می‌دهند. مطالعه دیگری نشان داد که حدود 75٪ از افراد زیر 50 سال دچار انحطاط دیسک هستند. در حالی که بیش از 90٪ از افراد بالای 50 سال دچار انحطاط دیسک می شوند.

گردن درد

هنگامی که بیماری دژنراتیو دیسک در ستون فقرات گردنی ایجاد می شود، می تواند در هر یک از دیسک های گردنی رخ دهد، اما احتمال وقوع آن در سطح C5-C6 کمی بیشتر است.

در مواردی که بیماری دیسک دژنراتیو گردن باعث ایجاد درد می شود، می تواند به طرق مختلف رخ دهد. در برخی موارد، خود دیسک ممکن است دردناک شود. افراد بیشتر در سنین 30، 40 یا 50 سالگی این نوع درد دیسکوژنیک را تجربه می کنند.

با مزمن شدن علائم بیماری دژنراتیو دیسک، درد احتمالاً به شرایط مرتبط با تحلیل دیسک مانند فتق دیسک، استئوآرتریت یا تنگی نخاع مربوط می شود. بسته به علت درد گردن، درد ممکن است موقتی یا مزمن شود. برای مثال، درد ناشی از فتق دیسک احتمالاً در نهایت خود به خود از بین می رود. اما درد ناشی از آرتروز ممکن است به درمان مزمن نیاز داشته باشد.

آیا می توانم بیماری دژنراتیو دیسک را در خانه درمان کنم؟

برخی از افراد با درمان های خانگی تسکین درد را پیدا می کنند. درمان های خانگی ممکن است درد را برای مدت کوتاهی کاهش دهد. اما آنها یک درمان طولانی مدت برای دیسک های به شدت تحلیل رفته نیستند. ممکن است امتحان کنید:

ورزش:

فعالیت‌های کم‌تأثیر مانند پیاده‌روی یا شنا می‌تواند ماهیچه‌های کمر را تقویت کرده و مقداری درد را تسکین دهد.

درمان سرد و گرم:

تعویض کیسه های یخ و پدهای گرمایشی هر 10 تا 15 دقیقه تا سه تا چهار بار در روز ممکن است درد و التهاب را کاهش دهد.

حرکات کششی:

یوگای ملایم و حرکات کششی در طول روز ممکن است وضعیت بدن را بهبود بخشد و تنش را کاهش دهد.

چگونه می توانم از بیماری دژنراتیو دیسک جلوگیری کنم؟

شما می توانید از طریق تغییر سبک زندگی از پیشرفت انحطاط ستون فقرات جلوگیری کرده یا آن را کاهش دهید. برخی از این موارد عبارتند از:

دستیابی و حفظ وزن بدن سالم.
اجتناب یا ترک سیگار.
ورزش منظم برای افزایش قدرت و انعطاف پذیری.

عوامل خطر برای بیماری دیسک دژنراتیو گردن

در حالی که تقریباً همه افراد در نهایت با افزایش سن به بیماری دژنراتیو دیسک گردن مبتلا می‌شوند، عواملی وجود دارند که می‌توانند احتمال بروز زودتر و یا علامت‌دار شدن آن را افزایش دهند. این عوامل خطر می تواند شامل موارد زیر باشد:

• ژنتیک: برخی از مطالعات روی دوقلوها نشان می‌دهد که ژنتیک نقش مهم‌تری نسبت به سبک زندگی در تعیین زمان بروز بیماری دژنراتیو دیسک و دردناک شدن آن دارد.
• چاقی: وزن با خطر ابتلا به بیماری دژنراتیو دیسک مرتبط است.
• سیگار کشیدن: این عادت مانع از رسیدن مواد مغذی به دیسک‌ها می‌شود. سیگار باعث می شود سریعتر آب دیسک خود را از دست بدهند.

علاوه بر این آسیب به ستون فقرات، مانند فتق دیسک، گاهی اوقات می تواند باعث شروع یا تسریع بیماری دژنراتیو دیسک شود.

جراحی فیوژن فیکس کردن بین کمری قدامی ALIF برای اولین بار توسط دکتر کلوارد در دهه 1950 انجام شد. وی این عمل جراحی را برای درمان کمردرد برای شرایط دژنراتیو (آرتروز) ستون فقرات انجام داد. روش کلوارد به دلیل نرخ های نسبتاً بالای شکست عمل (30 تا 40 درصد) مورد پسند قرار نگرفت.

با این حال در دهه 1990 به دلیل ظهور وسایل تیتانیومی جدید، فضای دیسک بهتر نگه داشته می شد. همین امر باعث می شد امکان همجوشی بالاتری فراهم باشد. با توجه به این موارد محبوبیت مجددی برای جراحی فیوژن بین مهره ای قدامی (از جلو) ایجاد شد.

کاربردهای مدرن  ALIF

امروژه جراحی فیوژن هنوز به عنوان یک تکنیک فیکساسیون ستون فقرات به طور گسترده در دسترس است. اما این نوع روش اغلب با رویکرد خلفی (همجوشی قدامی و خلفی ) ترکیب می‌شود. زیرا امکان تثبیت سفت‌تر نسبت به روش قدامی به تنهایی وجود دارد.

• در مواردی که بی ثباتی زیادی وجود ندارد، جراحی فیوژن به تنهایی می تواند کافی باشد. به طور کلی، این در موارد بیماری دژنراتیو (آرتروز) دیسک یک سطحی، که در آن فروپاشی فضای دیسک زیادی وجود دارد صادق است.
• برای بیمارانی که دیسک «بلند» دارند. یا برای بیمارانی که دچار بی ثباتی هستند (مانند اسپوندیلولیستزیس)، یک رویکرد قدامی برای همجوشی ستون فقرات ممکن است ثبات کافی را ایجاد نکند. در این موقعیت‌های بالینی، فیوژن بین‌ مهره ای قدامی کمر ممکن است با ابزار و فیوژن خلفی (از پشت) تکمیل تا حمایت بیشتری از سطح ذوب شده ستون فقرات فراهم شود. برای اطلاعات بیشتر، به جراحی فیوژن ستون فقرات برای اسپوندیلولیستزیس  مراجعه کنید.

شرح جراحی فیوژن بین بدن قدامی کمر

فیوژن بین بادی کمری قدامی (ALIF) مشابه فیوژن بین بادی کمری خلفی (PLIF) است. با این تفاوت که در ALIF، فضای دیسک با نزدیک شدن به ستون فقرات از طریق شکم به جای از طریق کمر، جوش می‌خورد. در روش ALIF یک برش سه اینچی تا پنج اینچی در سمت چپ شکم ایجاد می‌شود و عضلات شکم به پهلو جمع می‌شوند.

عضله قدامی شکم در خط وسط (رکتوس ابدومینیس) به صورت عمودی قرار دارد. پس نیازی به برش ندارد و به راحتی به پهلو جمع می شود. محتویات شکم در داخل یک کیسه بزرگ (صفاق) قرار دارد که می تواند جمع شود. بنابراین جراح ستون فقرات بدون اینکه وارد شکم شود، به جلوی ستون فقرات دسترسی پیدا می کند.

همچنین یک روش ترانس صفاقی کمتر محبوب وجود دارد که از طریق شکم به ستون فقرات دسترسی دارد. این امر عوارض غیرضروری زیادی به این روش می‌افزاید و بنابراین کمتر مورد استفاده قرار می‌گیرد.

اگرچه قبلاً علاقه زیادی به تکمیل روش آندوسکوپی برای جراحی فیوژن وجود داشت، اما به دلیل اینکه عروق بزرگ (آئورت و ورید اجوف) را در معرض خطر بسیار زیادی قرار می داد، تا حد زیادی رها شده است.

این رگ‌های خونی بزرگ که تا پاها ادامه می‌یابد در بالای ستون فقرات قرار دارند، بنابراین بسیاری از جراحان ستون فقرات این جراحی را همراه با جراح عروقی که رگ‌های خونی بزرگ را پایش می‌کند انجام می‌دهند. پس از اینکه رگ‌های خونی کنار گذاشته شدند، مواد دیسک برداشته می‌شود و فیکساسیون انجام میشود.

مزایای جراحی فیوژن

روش جراحی فیوژن از این جهت سودمند است که بر خلاف روش PLIF و ناودانی خلفی جانبی، هم عضلات پشت و هم اعصاب دست نخورده باقی می مانند.

مزیت دیگر این است که قرار دادن پیوند استخوان در جلوی ستون فقرات، آن را تحت فشار قرار می دهد و استخوان در حال فشرده سازی تمایل به جوش خوردن بهتر دارد.

در نهایت، یک ایمپلنت بسیار بزرگتر را می توان از طریق یک رویکرد قدامی وارد کرد، و این باعث پایداری اولیه بهتر ساختار فیوژن می شود.

آرتروز گردن یا استئوارتریت گردن زمانی اتفاق می‌افتد که غضروف محافظ در مفصل شروع به از بین رفتن می‌کند. در این حالت این غضروف دیگر حرکت راحت بین استخوان‌ها را تسهیل نمی‌کند. این اتفاق در نهایت می‌تواند منجر به متورم شدن و دردناک شدن مفصل شود. هنگامی که این وضعیت در ستون فقرات گردنی ایجاد می‌شود، به آن استئوآرتریت گردنی می‌گویند.

گاهی اوقات سردرگمی ایجاد می‌شود. در این حالت اصطلاحات عمومی به جای هم برای اشاره به استئوآرتریت گردن استفاده می‌شود. از جمله اسپوندیلوز گردن، بیماری مفصلی دژنراتیو، یا به سادگی آرتروز گردن. در سایت کلینیک درد مهرگان، استئوآرتریت گردنی اصطلاحی است که به طور خاص تخریب مفاصل فاست در ستون فقرات گردنی را توصیف می‌کند.

مفصل فاست

مفاصل فاست مفاصل بین مهره ها هستند. این مفاصل بخش کلیدی انعطاف پذیری ستون فقرات هستند. دو مفصل فاست کوچک در پشت هر سطح مهره‌ها (یکی به سمت راست و دیگری به سمت چپ) قرار دارند که امکان حرکت محدود به جلو، عقب و چرخشی را فراهم می‌کند. در ستون فقرات گردنی، این مفاصل را مفاصل فاست گردنی می‌نامند.

داخل مفصل فاست، غضروف وجود دارد. مفصل فاست در سطوح فوقانی و تحتانی به هم می‌چسبد. این سطح برای محافظت از قسمت پشتی استخوان‌های مهره تشکیل شده است. این مفصل در یک کپسول محافظ قرار دارد. مفصل درون این کپسول مایع سینوویال وجود دارد که روغن کاری را برای حرکات صاف فراهم می‌کند.

هنگام از بین رفتن غضروف، استخوان شروع به مالیدن روی استخوان می‌کند. این اتفاق می‌تواند رشد بیش از حد استخوان را تسهیل کند. از آن به عنوان خار استخوانی یا استئوفیت نام برده می‌شود. ساییده شدن استخوان به استخوان می‌تواند باعث التهاب، درد، و در نهایت آرتروز گردن شود.

علاوه بر این، قطعات استخوان و غضروف ممکن است شکسته شوند. سپس در مایع سینوویال کپسول مفصلی شناور شوند. این امر می‌تواند منجر به التهاب و ناراحتی بیشتر شود.

علل آرتروز گردن

آرتروز گردن با افزایش سن در افراد شایع تر می‌شود. بنابراین ساییدگی و پارگی طبیعی مفاصل فاست رخ می‌دهد. این مشکل در طول زمان، به عنوان عامل اصلی در بدتر شدن آن در نظر گرفته می‌شود. با این حال، پزشکان متخصص جراحی ستون فقرات کلینیک درد مهرگان به مطالعه این موضوع ادامه می‌دهند. به نظر می‌رسد عوامل دیگری نیز در ایجاد آرتروز گردن نقش دارند. از جمله:

آرتروز گردن ژنتیکی

آرتروز گردن می تواند در اثر ژنتیک خانوادگی ایجاد شود. این ارث بری نشان می‌دهد برخی افراد از نظر ژنتیکی مستعد ابتلا به غضروف‌هایی هستند که زودتر از بین می‌روند.

تروما

اگر مفصل آسیب ببیند، مانند پارگی در غضروف و یا کپسول مفصل محافظ، مفصل ملتهب‌تر می‌شود. مفصل، زودتر فرسوده می‌شود. علل آسیب مفاصل مختلف است. علت زمین خوردن یا ورزش است.

مشاغل زمینه ساز استئوارتریت گردن

برخی از مشاغل، مانند مشاغلی که شامل حرکات تکراری زیاد یا بلند کردن اجسام سنگین مانند ساخت و سازند، می‌توانند فشار بیشتری بر ستون فقرات گردنی وارد کنند.

اضافه وزن

افراد مبتلا به اضافه وزن زودتر به استئوارتریت گردن مبتلا می‌شوند. وزن بیشتر به معنای فشار بیشتر بر روی مفاصل است. اما احتمالاً افراد دارای وزن اضافی ممکن است التهاب مخرب‌تری را تجربه کنند.

پزشکان کلینیک درد مهرگان معتقدند. بین کشیدن سیگار و ایجاد آرتروز گردن یا آرتروز کمر ارتباط مستقیم وجود دارد.

وقتی آرتروز گردن جدی است

با پیشرفت آرتروز گردن و افزایش اندازه خارهای استخوانی، باریکی می‌تواند در کانال نخاعی (تنگی کانال نخاعی) و یا سوراخ بین مهره‌ای (تنگی فورامینال) شروع شود.

با باریک شدن این فضا، طناب نخاعی یا ریشه عصبی گردنی فشرده می‌شود. برخی از موارد جدی می‌تواند به استئوارتریت گردن منجر شود. مشکل در گرفتن اشیا یا مشکلات در راه رفتن از این جمله است. اگر طناب نخاعی یا یک ریشه عصبی به مدت زیاد فشرده شود، آسیب دائمی رخ می‌دهد.

مفاصل فاست مفاصلی در ستون فقرات هستند که در قسمت پشتی (خلفی) ستون فقرات قرار دارند. مفاصل فاست در هر سطح مهره وجود دارد، یکی در هر طرف ستون فقرات. این مفاصل انعطاف پذیری (به ستون فقرات اجازه می دهد با حرکت بچرخد یا خم شود) و ثبات (جلوگیری از حرکت بیش از حد) را فراهم می کنند. این می تواند به رشد استئوفیت ها (خار استخوانی) و هیپرتروفی (بزرگ شدن) مفاصل کمک کند.

آرتروز فاست

آرتریت فاست می تواند با درد و سفتی همراه باشد. درد ناشی از مفصل فاست آرتروز اغلب در ستون فقرات نزدیک مفصل احساس می شود، اما می تواند به مکان های دیگر نیز اشاره کند. به عنوان مثال، درد ناشی از آرتریت فاست گردنی (گردن) ممکن است به سمت پشت سر، گوش یا شانه منعکس شود. درد ناشی از آرتریت فاست کمر (کمر) ممکن است به سمت باسن، لگن یا ران منتشر شود. درد اغلب با حرکات خاص یا پس از یک دوره عدم تحرک یا خواب بدتر می شود.

عوامل خطر برای آرتریت فاست شامل سن، سابقه ضربه، بیماری دژنراتیو دیسک، وضعیت نامناسب و سابقه خانوادگی آرتریت دژنراتیو است.

یک شرح حال دقیق و معاینه فیزیکی اغلب برای تشخیص آرتریت فاست به عنوان یک علت بالقوه درد کافی است. تصویربرداری از ستون فقرات (اشعه ایکس، سی تی اسکن، ام آر آی) نیز می تواند تغییراتی را نشان دهد که با آرتریت فاست سازگار است. اگر مشخص نباشد که مفصل فاست باعث درد می شود، تزریق تشخیصی (بی حسی) مفصل فاست می تواند اطلاعات تشخیصی ارزشمندی را ارائه دهد.

درمان سندرم مفصل فاست

گرما و سرما درمانی
داروهای ضد التهاب خوراکی
کرم ها یا مرهم های موضعی
تکه های موضعی
شل کننده های عضلانی
فیزیوتراپی و ورزش
بریس پشت
تزریق اپیدورال استروئید فاست
تزریقات شاخه داخلی
فیوژن ستون فقرات کمری
لامینکتومی
فاستکتومی

عصب کشی

دیسککتومی

دکتر مجید نجفی، مدیر کلینیک درد مهرگان

تزریق اپیدورال گردن ممکن است به تسکین کوتاه گردن درد و بازو درد کمک کند. اختلال در ستون فقرات گردنی شما می‌تواند منجر به دردی شود که در شانه و بازوی شما پخش می‌شود. برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد این روش رایج، ادامه مطلب را بخوانید.

تسکین درد گردن با تزریق استروئید اپیدورال

تزریق استروئید اپیدورال گردنی برای درمان درد ناشی از شرایطی است که باعث التهاب یک یا چند ریشه عصبی گردنی می‌شود. هنگامی که ریشه عصبی در گردن تحت فشار قرار می‌گیرد یا ملتهب می‌شود که از نخاع منشعب می‌شود و از ستون فقرات خارج می‌شود، درد رادیکولار می تواند از بازو و دست عبور کند. التهاب ریشه عصب گردنی که منجر به نقایص عصبی مانند بی‌حسی یا ضعف می‌شود، رادیکولوپاتی گردنی نامیده می‌شود.

شرایطی که می‌تواند باعث رادیکولوپاتی گردنی و درد رادیکول شود عبارتند از:

• فتق دیسک گردن
• بیماری دیسک دژنراتیو گردنی
• آرتروز مفاصل گردن
• تنگی ستون فقرات گردنی

وقتی که تزریق اپیدورال گردنی توسط یک متخصص جراحی ستون فقرات  واجد شرایط انجام می شود، این تزریق، به طور مستقیم داروی استروئید کورتون را در ناحیه ستون فقرات که ریشه‌های عصبی ملتهب را احاطه کرده است، قرار می‌دهد. این دارو ممکن است به کاهش التهاب ریشه عصبی و تسکین درد همراه مانند درد بازو کمک کند.

اثربخشی تزریق اپیدورال گردنی

هدف از تزریق استروئید اپیدورال گردن معمولاً ایجاد تسکین درد کوتاه مدت کافی برای شروع یا ادامه برنامه ورزشی است. این فیزیوتراپی یا برنامه ورزشی ممکن است با تقویت ماهیچه‌هایی که از ستون فقرات شما حمایت می‌کنند، به تسکین درد طولانی مدت کمک کند.

مطالعات تخمین زده‌اند که 40 تا 84 درصد از بیمارانی که این نوع تزریق را دریافت می‌کنند، حداقل تسکین نسبی را تجربه کرده‌اند. توجه به این نکته مهم است که تزریق استروئید اپیدورال گردنی ممکن است برای برخی افراد تسکین ندهد.

اگر این نوع تزریق باعث تسکین نسبی درد شما شود، می‌توانید در آینده برای تسکین بیشتر، تزریق دیگری دریافت کنید.

روش تزریق اپیدورال گردنی

یک تزریق معمولی اپیدورال گردن با فلوروسکوپی حدود 15 تا 30 دقیقه طول می کشد و این مراحل را دنبال می کند:

1. برای آماده شدن برای تزریق، از شما خواسته می‌شود که به صورت دراز بکشید. سپس پزشک ناحیه اطراف محل تزریق را با بی‌حسی بی‌حس می‌کند.
2. پزشک شما از فلوروسکوپی (راهنمای اشعه ایکس) و رنگ کنتراست استفاده می‌کند تا سوزن را به طور ایمن در فضای اپیدورال کانال نخاعی قرار دهد، فضایی که درست خارج از سخت شامه حاوی مایع مغزی نخاعی قرار دارد و از نخاع محافظت می‌کند. فضای اپیدورال حاوی چربی، رگ‌های خونی کوچک و ریشه‌های عصبی نخاعی است که از نخاع منشعب شده‌اند. استفاده از فلوروسکوپی و رنگ کنتراست برای افزایش ایمنی و کاهش خطر قرار دادن سوزن در نقطه اشتباه به شدت توصیه می‌شود.
3. هنگامی که سوزن به درستی قرار گرفت، پزشک یک محلول استروئیدی کورتون را به فضای اپیدورال تزریق می‌کند تا ریشه‌های عصبی ملتهب را درمان کند. برخی از افراد ممکن است تا چند ساعت پس از عمل متوجه حساسیت در محل تزریق شوند. به طور معمول توصیه می‌شود که بعد از این روش کار را برای بقیه روز سبکتر کنید.

خطرات و عوارض احتمالی

تزریق اپیدورال که توسط یکی از متخصصین ستون فقرات کلینیک درد مهرگان  انجام می‌شود، یک روش کم خطر در نظر گرفته می‌شود، خطرات و عوارض ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• آسیب عصبی
• خون ریزی
• عفونت

قبل از انتخاب تزریق گردنی، از پزشک خود در مورد خطرات و مزایای احتمالی آن سوال کنید. و همچنین می‌توانید برای دریافت مشاوره رایگان در مورد این نوع تزریق با کلینیک درد مهرگان تماس حاصل فرمایید.

دکتر مجید نجفی،مدیر کلینیک درد مهرگان

روش تزریق اپیدورال معمولاً یک روش کم تهاجمی است که در مطب پزشک، مرکز جراحی یا بیمارستان انجام می‌شود. معمولاً بیماران در همان روز به خانه بازمی‌گردند. این تزریق ممکن است توسط متخصصان  یا فوق تخصصهای درد، متخصصان جراحی اعصاب و ستون فقرات و یا متخصصان طب فیزیکی و توانبخشی انجام شود.

روش تزریق اپیدورال در ابتدا یک شرح حال دارویی از بیمار گرفته می‌شود، برخی از این داروها ممکن است لازم باشد چند روز قبل از تزریق اپیدورال قطع شوند تا از عوارض جلوگیری شود. همچنین پس از صحبت در مورد فواید و خطرات احتمالی با پزشک، قبل از انجام عمل، امضای فرم رضایت نامه ضروری است.

اقدامات لازم بیمار برای دریافت تزریق اپیدورال

روش تزریق معمولاً برای صبح یا عصر برنامه ریزی می‌شود. دستورالعمل‌ها معمولاً شامل عدم خوردن و آشامیدن برای حدود 6 ساعت قبل از عمل است.(البته در تمام موارد ضروری نیست). برای دسترسی بهتر به محل تزریق، لباس مخصوص بیمارستانی پوشیده می‌شود. آرام‌بخشی با استفاده از داروهای آرام‌بخش ممکن است برای کاهش اضطراب بیمار تجویز شود.

روش گام به گام برای تزریق اپیدورال

روش تزریق اپیدورال معمولاً در حالی انجام می‌شود که بیمار بر روی شکم خود روی میز فلوروسکوپی (اشعه ایکس زنده) دراز می‌کشد. این روش ممکن است تا 30 دقیقه طول بکشد. پزشک ممکن است تصمیم بگیرد که از یک مسیر ترانس فورامینال، اینترلامینار یا دمی (کودال) برای انجام تزریق استفاده کند. در صورت نیاز به داروی آرام بخش، اندکی قبل از تزریق اپیدورال از طریق رگ به بیمار تزریق می‌شود.

مراحل متداول فرآیند تزریق

• پوست روی محل تزریق مشخص شده و با بتادین تمیز می‌شود.
• اشعه ایکس فلوروسکوپی برای تعیین سطح صحیح مهره برای هدایت سوزن استفاده می‌شود. تصاویر زنده را می‌توان بر روی صفحه نمایش کامپیوتر مشاهده کرد.
• یک بی‌حس کننده موضعی به پوست و بافت‌های زیرین تزریق می‌شود تا ناحیه را بی‌حس کند.
• یک سوزن نخاعی اپیدورال به محل تزریق مورد نظر وارد می‌شود و با استفاده از فلوروسکوپی هدایت می‌شود.
• یک رنگ کنتراست به فضای اپیدورال تزریق می‌شود تا گسترش محتویات تزریق شده را بررسی کند.
• پس از تایید انتشار، داروی استروئیدی به فضای اپیدورال تزریق می‌شود.

با ورود دارو به فضای اپیدورال، ممکن است احساس گزگز یا سوزش خفیف یا احساس فشار داشته باشید. هنگامی که تزریق اپیدورال کامل می‌شود، معمولاً تحریک و ناراحتی در عرض چند دقیقه از بین می‌رود. بیمار معمولاً به مدت 30 دقیقه تا یک ساعت در اتاق ریکاوری تحت نظر قرار می‌گیرد که در آن علائم حیاتی به طور مداوم نظارت می‌شود.

رانندگی و فعالیت‌های بدنی شدید و پرواز در هواپیما در همان روز پس از عمل توصیه نمی‌شود.

تسکین درد و بهبودی پس از تزریق اپیدورال

در حالی که بی‌حسی موضعی در روش تزریق اپیدورال معمولاً تسکین فوری درد را فراهم می‌کند، گاهی ممکن است تا ۲هفته طول بکشد تا استروئیدها تأثیر بگذارند.

بازگشت به فعالیت های روزانه

فعالیت‌های منظم ممکن است به آرامی در روز بعد از تزریق از سر‌گرفته شود. در صورت بروز درد در محل تزریق اپیدورال ممکن است از کمپرس یخ در منزل استفاده شود. کیسه‌های یخ معمولاً به مدت 15 تا 20 دقیقه در هر بار با حداقل دو ساعت استراحت برای جلوگیری از آسیب پوست استفاده می‌شود. معمولاً 2 تا 3 روز پس از تزریق حمام آب گرم، سونا و شنا توصیه نمی‌شود تا از خطر عفونت جلوگیری شود.

روش تزریق اپیدورال معمولاً بدون درد است، اما درد یا ناراحتی خفیف ممکن است در برخی از بیماران طی یک یا دو روز بعد رخ دهد. با اقدامات پیشگیرانه کافی و مراقبت‌های پس از تزریق در محل درمان، بیماران معمولاً می‌توانند تمام فعالیت‌های روزانه خود را ظرف یک هفته پس از تزریق از سر بگیرند.

عوارض تزریق اپیدورال هم مانند هر روش تزریقی، به صورت جانبی و خطرات احتمالی امکان پذیر است. این عوارض جانبی معمولاً موقتی و قابل تحمل هستند. به ندرت، عوارض جانبی جدی ممکن است رخ دهد.

تزریق استروئید عموماً هیچ گونه تسکین درد کاملی را ایجاد نکرده و تنها باعث کاهش درد می شود. ناامید کننده است که این روش را انجام دهید و کاهش معنی داری از درد را تجربه نکنید. همچنین متوجه شوید که تسکین اولیه درد زودگذر و درد اولیه پس از چند هفته باز می گردد.

کم خطرترین عوارض تزریق اپیدورال

عوارض جانبی پس از اپیدورال معمولا جدی نیستند. چند مثال عبارتند از:

• حالت تهوع
• سردرد
• سرگیجه
• غش به دلیل اضطراب ناشی از عمل که باعث کاهش ناگهانی ضربان قلب و فشار خون می شود (حمله وازوواگال)
• برافروختگی صورت (قرمزی و احساس گرما)

این عوارض معمولاً با استراحت برطرف می شوند. درد محل تزریق، در صورت وجود، ممکن است با سرما درمانی با استفاده از کمپرس یخ برای کاهش درد و یا تورم درمان شود.

پرخطرترین عوارض تزریق اپیدورال

در حالی که نادر است، عوارض جدی پس از تزریق اپیدورال ممکن است و در زیر مورد بحث قرار گرفته است.

عفونت

عفونت ها ممکن است به طور کلی در بدن رخ دهند (عفونت سیستمیک)، مغز و یا نخاع را تحت تاثیر قرار دهند، یا به صورت موضعی در ناحیه تزریق استروئید رخ دهند. مثالها عبارتند از:

• آبسه اپیدورال: تجمع چرک در فضای اپیدورال
• مننژیت: التهاب غشای مغز و نخاع
• استئومیلیت یا دیسکیت: عفونت استخوان یا دیسک مهره
• آبسه بافت نرم: تجمع چرک در داخل بافت های نرم در محل تزریق استروئید

اعتقاد بر این است که میکروب های پوست بیمار یکی از علل شایع عفونت پس از تزریق استروئید هستند.

عوارض تزریق اپیدورال

خون ریزی

آسیب به شریان ها ممکن است باعث خونریزی موضعی و تجمع خون در بافت های نرم، فضای اپیدورال یا غشاهای نخاع شود. ممکن است یک هماتوم یا لخته خون در داخل شریان ایجاد شود و جریان خون به بافت های حیاتی مانند مغز و یا نخاع را مسدود کند.

سوراخ دورال

قرار دادن ناخواسته سوزن در غشای خارجی نخاع (دوراماتر) ممکن است باعث سوراخ شدن دورا شود. این وضعیت شیر مرطوب نیز نامیده می شود و باعث نشت مایع مغزی نخاعی (CSF) و کاهش فشار CSF در مغز می شود و در نتیجه سردرد شدید ایجاد میکند.

آسیب عصبی

آسیب به اعصاب مجاور ممکن است باعث ایجاد احساسات غیر طبیعی، از دست دادن حس یا تشنج شود. اگر اعصاب دم اسبی در پایه نخاع آسیب ببینند، ممکن است منجر به یک اورژانس پزشکی به نام سندرم دم اسبی شود. این سندرم باعث از دست دادن کنترل روده و مثانه می شود و برای جلوگیری از فلج پایین تنه باید فورا درمان شود.

عوارض تزریق اپیدورال بر سیستم قلبی عروقی

گاهی اوقات، فشار خون پایین و کاهش ضربان قلب ممکن است پس از تزریق استروئید رخ دهد

خطر مرتبط با بی حسی موضعی

در تزریقات حاوی بی حس کننده موضعی، اگر محلول وارد رگ خونی شود، ممکن است منجر به سمیت سیستم عصبی مرکزی و یا سیستم قلبی عروقی شود.

خطر مرتبط با استروئیدهای ذرات معلق

ذرات بزرگتر در استروئیدهای ذرات معلق ممکن است با هم جمع شوند و عروق خونی را مسدود کنند و باعث کاهش خون رسانی به نخاع شوند.

معمولا خطرات و عوارض تزریق اپیدورال که بالاتر از سطح L3 انجام می شود بیشتر است. شایع ترین خطر، تزریق استروئید به رگ خونی است که احتمال بروز آن در افراد بالای 50 سال بیشتر می شود.

به ندرت، واکنش آلرژیک به استروئیدها، بی حس کننده موضعی یا رنگ کنتراست ممکن است رخ دهد.

چه زمانی باید با پزشک تماس گرفت

علائم جدی پس از تزریق استروئید اپیدورال که نیاز به مراقبت فوری پزشکی دارند عبارتند از:

• سردرد شدید در هنگام نشستن یا ایستادن که پس از دراز کشیدن احساس بهتری دارد، که ممکن است نشان دهنده سوراخ شدن دورال باشد.
• تب ۳۸ درجه یا بیشتر که ممکن است نشان دهنده عفونت باشد
• کاهش یا از دست دادن کامل کنترل روده یا مثانه در حالی که بیمار هنوز بی حس است یا بعد از بی حسی موضعی و بی حسی موقت از بین می رود، که ممکن است نشان دهنده فوریت های پزشکی باشد، مانند سندرم دم اسب باشد.
• احساس بی حسی و یا ضعف در پا(های) که ممکن است نشان دهنده آسیب عصبی باشد.

در صورت بروز عوارض تزریق اپیدورال، فوراً با مراجعه به برگه ویزیت غیر حضوری درد کمر با پزشکان متخصص ما در کلینیک درد مهرگان تماس بگیرید.

گردن درد یک بیماری شایع در میان بزرگسالان در دنیا است. برای بسیاری از افراد، این یک وضعیت کوتاه مدت است. بهتر است قبل از هر اقدامی به دکتر گردن درد مراجعه کنید.  در برخی بیماران، گردن درد ممکن است بیش از شش ماه ادامه داشته باشد. اغلب به دلیل درمان نادرست آن این اتفاق میافتد. زمانی که گردن درد مزمن شد، می تواند در برنامه روزانه شما اختلال ایجاد کند. متخصصان کلینیک درد مهرگان ارزیابی، تشخیص و درمان متخصص را ارائه می دهند.

دکتر گردن درد کدام متخصص است؟

پزشکان ما شما را تشویق می کنند که برای درمان گردن درد که بیش از دو تا سه هفته طول می کشد یا باعث ضعف یا بی حسی می شود، به دنبال درمان باشید. متخصصان ما شامل فیزیاترها، متخصصان مدیریت درد، جراحان مغز و اعصاب و جراحان ارتوپد هستند که آموزش های تخصصی در مدیریت شرایطی که باعث درد گردن می شوند، دارند. اینها اغلب اختلالات ستون فقرات، مانند عصب فشرده، بیماری دیسک دژنراتیو، اسپوندیلولیز، اسپوندیلولیستزیس و تنگی نخاع هستند. متخصصان ستون فقرات ما در درمان این اختلالات و سایر اختلالات ستون فقرات پیشرو هستند.

درمان گردن درد

اکثر افراد مبتلا به گردن درد، دارو، فیزیوتراپی، ورزش و تزریق اپیدورال را برای از بین بردن ناراحتی امتحان می کنند. اگر درد پس از چندین ماه از این اقدامات محافظه کارانه ادامه یابد، جراحی ممکن است یک گزینه باشد.

دارو برای گردن درد

پزشکان کلینیک درد مهرگان ممکن است دارو را به عنوان اولین گزینه درمانی برای گردن درد توصیه کنند. اگرچه علت درد را برطرف نمی کند یا از بدتر شدن آن جلوگیری نمی کند. این می تواند به طور موقت درد را کاهش دهد، بنابراین می توانید فیزیوتراپی و ورزش را شروع کنید، که ممکن است در طولانی مدت درد را تسکین دهد.

کلینیک درد مهرگان بهترین مرکز درمان گردن درد

داروهای تسکین درد

برخی از گردن درد ممکن است به دلیل التهاب در دیسک های ستون فقرات و اعصاب و مفاصل اطراف آن باشد. داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی (NSAIDs) با کاهش التهاب، درد را کاهش می دهند. NSAID ها شامل ایبوپروفن، ناپروکسن و آسپرین هستند که همگی بدون نسخه در دسترس هستند.

اگر گردن درد ناتوان کننده شود و در فعالیت های روزمره شما اختلال ایجاد کند، پزشک ممکن است داروهای قوی تری را برای تسکین درد کوتاه مدت تجویز کند. تا زمانی که شل کننده عضلانی یا NSAID شروع به کار کند. پزشکان ما استفاده طولانی‌مدت از مسکن‌های تجویزی را تشویق نمی‌کنند. زیرا ممکن است باعث ایجاد تغییراتی در سیستم عصبی شوند تا در واقع درد بیشتری را درک کنید.

شل کننده های عضلانی

شرایطی مانند بیماری دژنراتیو دیسک یا فتق دیسک می تواند باعث درد گردن شود. اگر دیسک بین مهره ها از جای خود خارج شود و ریشه عصبی را نیشگون بگیرد، یا اگر خارهای استخوانی به ریشه های عصبی یا نخاع فشار بیاورند، سیگنال های ارسال شده از عصب به عضله نخاعی ممکن است مختل شده و منجر به اسپاسم عضلانی دردناک شود. شل کننده های عضلانی می توانند اسپاسم را از بین ببرند و درد را کاهش دهند.

کورتیکواستروئیدها

اگر سایر داروها درد شما را تسکین ندهند، پزشک ممکن است یک کورتیکواستروئید را برای کاهش التهاب، کاهش فشار روی عصب آسیب دیده و کاهش درد توصیه کند. استروئیدها معمولاً به مدت 7 تا 10 روز مصرف می شوند، در این زمان پزشک علائم شما را قبل از توصیه درمان بیشتر ارزیابی می کند.

اگر به دنبال دکتر گردن درد می‌گردید با ما تماس بگیرید: 22873994-09352246718-26703025