افرادی که درد کمر و گردن آنها با جراحی و یا سایر درمان ها تسکین نیافته ممکن است گزینه دیگری به نام تحریک طناب نخاعی را در نظر داشته باشند.
در سراسر جهان، سالانه حدود 14000 بیمار تحت کاشت محرک نخاع قرار می گیرند. تحریک طناب نخاعی (SCS) تحریک الکتریکی خفیفی را به اعصاب در امتداد ستون فقرات ارائه و فعالیت عصبی را به روشی غیر دارویی تغییر یا مسدود می کند. این روش احساس درد به مغز را به حداقل می رساند.
تحریک طناب نخاعی برای اولین بار در سال 1967 برای درمان درد مورد استفاده قرار گرفت. تحریک طناب نخاعی توسط سازمان غذا و دارو (FDA) در سال 1989 برای تسکین درد ناشی از آسیب عصبی در تنه، بازوها یا پاها تایید شد. در حال حاضر حدود 90 درصد از آن را تشکیل می دهد. از تمام درمان های نورومدولاسیون انتظارهایی می رود. مثلاً این تعداد برای مدیریت بیماری های مزمن با افزایش سن جمعیت و با گسترش تحریک نخاع برای درمان سایر بیماری ها افزایش یابد.
تحریک نخاع تحریک عصبی نیز نامیده می شود. تحریک نخاع پالس های الکتریکی خفیف را هدایت می کند. تا در پیام درد رسیده به مغز تداخل کند. یک دستگاه کوچک کاشته شده در نزدیکی ستون فقرات این پالس ها را تولید می کند. ژنراتور کاشته شده مورد استفاده در تحریک طناب نخاعی شباهت هایی به ضربان ساز قلب دارد. این ژنراتور باعث می شود برخی دستگاه را ضربان ساز برای درد بنامند.
این مقاله نحوه عملکرد تحریک طناب نخاعی و اینکه به احتمال زیاد چه کسانی از این درمان سود می برند را توضیح می دهد:
آنچه در این مقاله می خوانید
تحریک طناب نخاعی
تحریک طناب نخاعی برای دهه ها مورد استفاده قرار گرفته است و برای تعداد فزاینده ای از شرایط توصیه می شود. سندرم جراحی ناموفق کمر، رادیکولیت کمر و گردن، نوروپاتی و سندرم درد منطقه ای پیچیده برخی از شرایطی هستند که ممکن است با درمان کمک کنند.
دستگاه های کوچک تر کاشت را کمتر تهاجمی کرده اند، و نوآوری ها – مانند دستگاه هایی که با تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI) سازگار هستند – تعداد افرادی را که احتمالاً به درمان فکر می کنند افزایش داده است.
علاوه بر این، تلاش های سراسری برای کاهش اتکا به داروهای ضددرد شبه مخدری، توجه مجددی را به طیفی از درمان های تسکین درد که شامل داروها نمی شود، از جمله تحریک طناب نخاعی، جلب کرده است.
ارائه یک گزینه غیر معمول با دوره آزمایشی
برخلاف اکثر درمان هایی که نیاز به جراحی دارند، تحریک نخاع را می توان برای مدت کوتاهی قبل از اینکه فرد متعهد به کاشت ایمپلنت یا داشتن هر گونه اثرات منفی پایدار باشد، امتحان کرد. دوره آزمایشی بخشی از یک فرآیند غربالگری دو مرحله ای برای انتخاب کسانی است که بیشترین سود را دارند.
غربالگری دقیق مورد نیاز است زیرا تحریک نخاع برای همه کار نمی کند. با این حال، اکثر افرادی که کاندیدای خوبی برای درمان هستند، حداقل 50 درصد کاهش درد و همچنین بهبود قابل توجهی در عملکرد روزانه گزارش می کنند.
برخی از افراد همچنین می توانند پس از شروع تحریک نخاع، داروهای مخدر (مسکن) کمتری مصرف کنند.
تحریک میدان عصبی محیطی از فرآیندی مشابه
تحریک طناب نخاعی یکی از دو شکل مرتبط تحریک الکتریکی است که معمولا برای درمان درد مزمن استفاده می شود. دیگری، تحریک میدان عصبی محیطی، شبیه آن است، اما دستگاه هایی که پالس های الکتریکی را هدایت می کنند، درست زیر پوست در ناحیه ای نزدیک اعصاب درگیر در درد قرار می گیرند.
برای درمان درد، می توان هم تحریک نخاع و هم درمان میدان عصبی محیطی را به صورت ترکیبی انجام داد.
متخصصان انجام تحریک طناب نخاعی
پزشکانی که روش های تحریک نخاع را انجام می دهند شامل موارد زیر می شوند، اما محدود به موارد زیر نیستند:
- متخصص درد
- متخصص بیهوشی
- جراح مغز و اعصاب
- متخصص طب فیزیکی
- جراح ارتوپد ستون فقرات
یک سوال خوب برای پرسیدن از یک متخصص آینده نگر این است که چند درصد از بیماران پزشک که دوره آزمایشی تحریک دارند، کاشت دائمی ایمپلنت می کنند. درصد بالا نشان می دهد که متخصص با دقت نامزدها را انتخاب می کند.
یافتن یک پزشک با تجربه در مورد تحریک نخاع مهم است، زیرا تجربه بیشتر به طور کلی منجر به تخصص بیشتر می شود. همچنین، تحریک طناب نخاعی یک رشته پزشکی است که به سرعت در حال تغییر است و دستگاه های جدیدی به طور مکرر وارد بازار می شوند. یک متخصص با تجربه در این روش احتمالاً در مورد آخرین تکنیک ها و دستگاه ها ماهرتر و به روزتر است.
دکتر مجید نجفی، مدیر کلینیک درد مهرگان
