درمان درد سیاتیک برای فرد مبتلا برای جلوگیری از پیشرفت علائم در اسرع وقت توصیه می شود. درمان سیاتیک ممکن است شامل روشهای غیر جراحی و جراحی باشد. به طور معمول، ابتدا روش های غیرجراحی امتحان می شوند. زمانی که علت اصلی آن جدی باشد ( مانند پارگی کامل دیسک)و یا نقایص عصبی پیشرونده مانند ضعف شدید پا رخ دهد، ممکن است جراحی گزینه اول جراحی باشد.
آنچه در این مقاله می خوانید
درمان غیر جراحی سیاتیک
درمان‌های خط اول سیاتیک معمولاً شامل ترکیبی از فیزیوتراپی، داروها، تزریق‌های درمانی (و در مواردی عمل بسته یا لیزری)و درمان‌های جایگزین است.
سیاتیک حاد معمولا با 4 تا 6 هفته درمان غیرجراحی بهتر می شود. برای سیاتیک مزمن با درد بیش از 8 هفته، زمان درمان ممکن است بیشتر طول بکشد و ممکن است به علت زمینه‌ای آن بستگی داشته باشد.
فیزیوتراپی برای سیاتیک
فیزیوتراپی ترکیبی از تقویت و کشش را شامل می شود و جزء اصلی تقریباً هر طرح درمانی سیاتیک است. تمرینات درمانی نیز ممکن است به برنامه فیزیوتراپی اضافه شود.
اهداف فیزیوتراپی و تمرینات برای سیاتیک عبارتند از:
- تقویت ستون فقرات و عضلات کمر، شکم، باسن و لگن
- افزایش استحکام هسته دیسک
- کشش عضلات سفت و غیر قابل انعطاف مانند همسترینگ
- افزایش تبادل مایعات و مواد مغذی در بدن با تمرینات هوازی سبک مانند پیاده روی، شنای سبک یا استخر درمانی.
در حالی که ممکن است کمی استراحت یا اصلاح فعالیت ضروری باشد، مهم است که تا حد امکان فعالیت خود را حفظ کنید و از دوره‌های طولانی عدم فعالیت فیزیکی یا استراحت در تخت خودداری کنید.(به جز در موارد خاص با دستور پزشک)
دارو برای درد سیاتیک
چند نمونه از داروهای مورد استفاده برای درمان درد سیاتیک عبارتند از:
- داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی (NSAIDs)، مانند ایبوپروفن یا ناپروکسن
- استروئیدهای خوراکی، مانند پردنیزولون
- داروهای ضد تشنج، مانند گاباپنتین
- داروهای ضد افسردگی سه حلقه ای، مانند آمی تریپتیلین
- مسکن های اپیوئیدی، مانند ترامادول یا اکسی کدون
این داروها معمولاً به منظور تسکین درد و امکان شرکت بیمار در فیزیوتراپی مصرف می شوند. داروهایی مانند مسکن های اپیوئیدی معمولاً برای مدت کوتاهی برای جلوگیری از اعتیاد تجویز می شوند.
توجه داشته باشید که این داروها بایستی توسط پزشک شما تجویز شوند.
ماساژ درمانی
اشکال خاصی از ماساژ درمانی، مانند ماساژ بافت عمیق، ممکن است برای تسکین درد مفید باشد. مزایای ماساژ درمانی عبارتند از:
- بهبود گردش خون که به نوبه خود پاسخ درمانی بهتری در بدن ایجاد می کند
- شل کردن عضلات سفت، که ممکن است به درد کمک کند
- ترشح اندورفین، هورمون هایی در بدن که به عنوان مسکن های طبیعی عمل می کنند
تزریقات درمانی کمری برای سیاتیک
تزریق‌های درمانی کمری ممکن است به درمان درد ناشی از شرایطی که بر عصب سیاتیک تأثیر می‌گذارد کمک کند.
از تزریقات با هدف تسکین و درد مواردی درمان استفاده می‌شود تا بیمار بتواند به طور کامل در برنامه فیزیوتراپی شرکت کند و از آن بهره مند شود. تزریق ها همچنین نقشی در تشخیص منبع درد دارند و ممکن است برای شناسایی اعصاب هدف استفاده شوند.
رایج ترین انواع تزریق برای تسکین درد سیاتیک عبارتند از:
تزریق استروئید اپیدورال
درمان سیاتیک با تزریق اپیدورال امکان پذیر اتس. همچنین تزریق استروئید اپیدورال به تسکین درد سیاتیک ناشی از شرایطی مانند تنگی ستون فقرات، فتق دیسک یا بیماری دژنراتیو دیسک کمک می کند. اهداف اولیه این درمان عبارتند از:
- کنترل پاسخ التهابی اطراف عصب سیاتیک ناشی از منابع شیمیایی و مکانیکی درد، مانند فتق دیسک یا دیسک تحلیل رفته.
- کاهش فعالیت سیستم ایمنی برای کاهش تولید سلول های التهابی در بدن.
استروئیدهای تزریق شده در فضای اپیدورال در انتهای عصب و سایر بافت ها پراکنده می شوند و اثر ضد التهابی را در ساختارهای انتقال دهنده درد از بین می برند.
بلوک های انتخابی ریشه عصبی (تزریق فورامینال)
این نوع تزریق در نزدیکی عصب نخاعی به هنگام خروج از سوراخ بین مهره ای (دهانه استخوانی بین مهره های مجاور) انجام می شود. این دارو التهاب را کاهش می دهد و درد منتقل شده توسط عصب را بی حس می کند. بلوک های انتخابی ریشه عصبی ممکن است روی یک یا چند ریشه عصبی از L4 تا S3 برای کنترل درد سیاتیک انجام شود.
برای اکثر تزریق های درمانی، نتایج به طور گسترده ای متفاوت است. برخی از افراد ممکن است تسکین درد فوری و پایدار را تجربه کنند، برخی ممکن است تنها برای چند هفته یا چند ماه تسکین درد داشته باشند، و برخی ممکن است اصلاً تسکین درد نداشته باشند.
فهرست فوق از درمان های بالقوه به هیچ وجه کامل نیست. برای هر کسی که درد سیاتیک را تجربه می کند، توصیه می شود برای درمان با متخصصین یا فوق تخصص دردو یا متخصص جراحی مغز و اعصاب و ستون فقرات ویا به متخصص طب فیزیکی و توانبخشی واجد شرایط مشورت کند. به عنوان یک قاعده کلی، اگر روشهای غیرجراحی بعد از 6 تا 8 هفته درمان نتوانند هیچ گونه نتیجه ای به همراه داشته باشدو یا اگر نقایص عصبی (مانند ضعف شدید پا) افزایش یابد، ممکن است جراحی در نظر گرفته شود.
